Pawilon parkowy w Kórniku
Pawilon parkowy w Kórniku (określany też jako oranżeria[1]) – zabytkowy budynek o funkcji rekreacyjnej znajdujący się w obrębie Arboretum Kórnickiego. Wraz z zespołem zamkowym wpisany został do rejestru zabytków 1 czerwca 1968 pod numerem 116/A[2]. Zespół wraz z pawilonem został uznany za Pomnik historii rozporządzeniem Prezydenta RP z 15 czerwca 2011 (Dz. U. nr 143 poz. 836)[3].
nr rej. 116/A z 1.06.1968 | |
Widok ogólny | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Typ budynku |
pawilon parkowy |
Inwestor | |
Kondygnacje |
2 |
Ukończenie budowy |
połowa XVIII w. |
Ważniejsze przebudowy |
lata 40. XIX w. |
Właściciel |
Instytut Dendrologii PAN |
Położenie na mapie Kórnika | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu poznańskiego | |
Położenie na mapie gminy Kórnik | |
52°14′28,5″N 17°05′25,6″E/52,241250 17,090444 |
Ośmioboczna rotunda powstała w połowie XVIII wieku i jest elementem rozplanowania dawnego parku francuskiego urządzonego przez hrabinę Teofilę Szołdrską Potulicką, zwaną Białą Damą. Obiekt powiększono o przybudówkę w latach 40. XIX wieku. Inicjatorem rozbudowy był hrabia Tytus Działyński, który przeznaczył te pomieszczenia na bibliotekę. W pobliżu rotundy znajdował się, nieistniejący obecnie, pawilon wschodni, którego fundamenty odkryto w trakcie badań archeologicznych w latach 1998-1999[4]. Po II wojnie światowej obiekt (mieszczący zbiory dendrologiczne[5]) przebudowano - m.in. zmieniono mu dach i zamurowano podłużne okna. Ostatni remont odbył się w 2013[1][6].
Bezpośrednio przy pawilonie stoi pień jałowca z Nepli.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kórnik. Spacer w czasie, Pawilon parkowy
- ↑ WWKZ, spis zabytków nieruchomych, s. 184
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa, Kórnik - zespół zamkowo-parkowy wraz z kościołem parafialnym nekropolią właścicieli
- ↑ tablica informacyjna in situ
- ↑ Instytut Dendrologii PAN w Kórniku, Dawne plany Arboretum Kórnickiego
- ↑ Polska Niezwykła, Kórnik. Pawilon parkowy