Pelophylaxrodzaj płazów bezogonowych z rodziny żabowatych (Ranidae).

Pelophylax
Fitzinger, 1843[1]
Ilustracja
Żaba jeziorkowa (P. lessonae)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

płazy

Rząd

płazy bezogonowe

Podrząd

Neobatrachia

Rodzina

żabowate

Rodzaj

Pelophylax

Typ nomenklatoryczny

Rana esculenta Linneus, 1758 (= Rana esculenta var. lessonae Camerano, 1882)

Synonimy
Gatunki

13 gatunków – zobacz opis w tekście

Zasięg występowania

edytuj

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce Północnej, Europie, na Bliskim Wschodzie i na wschód przez Rosję, Kaukaz i Afganistan do południowego Rosyjskiego Dalekiego Wschodu i Chińskiej Republiki Ludowej do Korei, Japonii, Tajwanu; w Erytrei; wprowadzone na Wyspy Kanaryjskie; izolowane populacje występują w regionie Asir w zachodniej Arabii Saudyjskiej oraz w oazach we wschodniej Arabii Saudyjskiej i Bahrajnie[4].

Systematyka

edytuj

Rodzaj zdefiniował w 1843 roku austriacki zoolog Leopold Fitzinger w publikacji własnego autorstwa poświęconej systematyce gadów i płazów[1]. Gatunkiem typowym jest (oryginalne oznaczenie) żaba jeziorkowa (P. lessonae).

Etymologia

edytuj
  • Palmirana: łac. palma ‘dłoń’[5]; rana ‘żaba’[6].
  • Pelophylax: gr. πηλος pēlos ‘glina, błoto’[7]; φυλαξ phulax, φυλακος phulakos ‘stróż, strażnik, obserwator’, od φυλασσω phulassō ‘trzymać straż’[8] .
  • Baliopygus: gr. βαλιος balios ‘cętkowany, nakrapiany’[9]; -πυγος -pugos ‘-zady’, od πυγη pugē ‘zad, kuper, pośladki’[10]. Gatunek typowy (późniejsze oznaczenie): Rana ridibunda Pallas, 1771[11].

Podział systematyczny

edytuj

Do rodzaju należą następujące gatunki[4]:

Kleptony (hybrydogeniczne mieszańce)[14]:

Taksony nieprzypisane do żywej lub wymarłej populacji (nomina inquirenda)[4]:

  • Hyla ranaeformis Laurenti, 1768
  • Hyla gibbosa Lacépède, 1788

Przypisy

edytuj
  1. a b L.J.F.J. Fitzinger: Systema reptilium. Fasciculus primus, Amblyglossae. Vindobonae: Braumüller et Seidel, 1843, s. 31. (łac.).
  2. F. von Ritgen. Versuch einer natürlichen Eintheilung der Vögel. „Nova Acta Physico-medica Academiae Caesareae Leopoldino-Carolinae Naturae Curiosorum”. 14 (6), s. 278, 1828. (niem.). 
  3. E. Schultze. Amphibia Europaea. „Jahresbericht und Abhandlungen des Naturwissenschaftlichen Vereins in Magdeburg”. 1890, s. 177, 1891. (niem.). 
  4. a b c D. Frost: Pelophylax Fitzinger, 1843. [w:] Amphibian Species of the World 6.2, an Online Reference [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2024-05-13]. (ang.).
  5. Jaeger 1959 ↓, s. 181.
  6. Jaeger 1959 ↓, s. 217.
  7. Jaeger 1959 ↓, s. 186.
  8. Jaeger 1959 ↓, s. 196.
  9. Jaeger 1959 ↓, s. 33.
  10. Jaeger 1959 ↓, s. 215.
  11. A. Dubois & A. Ohler. Frogs of the subgenus Pelophylax (Amphibia, Anura, genus Rana): a catalogue of available and valid scientific names, with comments on name bearing types, complete synonymies, proposed common names, and maps showing all type localities. „Zoologica Poloniae”. 39, s. 183, 1996. (ang.). 
  12. a b W. Juszczyk: Gady i płazy. Wyd. 2. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 254, 269, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0043-4.
  13. E. Keller (red.), J.H. Reinchholf, G. Steinbach, G. Diesener, U. Gruber, K. Janke, B. Kremer, B. Markl, J. Markl, A. Shlüter, A. Sigl & R. Witt: Gady i płazy. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 66, seria: Leksykon zwierząt. ISBN 83-7311-873-X. (pol.).
  14. G. Holsbeek, R. Jooris. Potential impact of genome exclusion by alien species in the hybridogenetic water frogs (Pelophylax esculentus complex). „Biol Invasions”. 12, s. 1–13, 2010. Springer Netherlands. DOI: 10.1007/s10530-009-9427-2. ISSN 1387-3547. 

Bibliografia

edytuj