Perspektywa linearna
Perspektywa linearna, perspektywa zbieżna – technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej powierzchni tak, aby sprawiała wrażenie głębi. Zasady perspektywy linearnej jako pierwszy opracował w XV wieku architekt florencki Leon Battista Alberti.
Podstawową jej zasadą jest pozorne zmniejszanie się wielkości przedmiotu w miarę oddalania od widza oraz pozorna zbieżność ku horyzontowi wszystkich linii biegnących od oka widza do przedmiotu. Rozróżnia się także perspektywy linearne: czołową, boczną, ukośną, żabią (punkt widzenia położony nisko) i ptasią (punkt widzenia położony wysoko).
Perspektywa linearna była znana już w starożytności. W średniowieczu obrazy traktowano przeważnie dwuwymiarowo. Ponowienie prób przedstawiania przedmiotów w trzech wymiarach datuje się od XIV w. (freski Giotta di Bondone, prace niektórych współczesnych mu malarzy)[1].
Przyjmuje się, że w pełni poprawną perspektywę linearną opracował jako pierwszy F. Brunelleschi[2]. W okresie baroku powszechnie stosowano perspektywę złożoną, ze znacznymi skrótami (malowidła iluzjonistyczne). W XVIII w. zaczęto stosować przyrządy optyczne w celu osiągnięcia idealnej perspektywy[potrzebny przypis].
Odmienne sposoby przedstawiania perspektywy można spotkać w malarstwie Wschodu (Chiny, Japonia), gdzie posługiwano się tzw. aksonometrią ukośną[potrzebny przypis].
Rodzaje perspektywy linearnejEdytuj
Perspektywa w malarstwieEdytuj
- Johannes Vermeer – Kobieta pisząca list i jej służąca, 1670
- Giovanni Antonio Canal – Wenecja: Plac św. Marka i kolumnada Nowych Prokuracji, 1756
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Monica Girardi, Małgorzata Borkowska (tłumacz): Giotto. Warszawa: Rzeczpospolita : HPS, 2006, s. 46. ISBN 83-60529-10-8.
- ↑ Elena Capretti, Hanna Borkowska (tłumacz): Brunelleschi. Warszawa: Rzeczpospolita : HPS, 2006, s. 28-31. ISBN 83-60688-13-3.