Perspektywa powietrzna

Perspektywa powietrzna – technika malarska, która służy zwiększeniu iluzji głębi.

Fragment obrazu Leonarda da Vinci Mona Lisa

Wczesny przykład perspektywy powietrznej na linii horyzontu. Rogier van der Weyden, tryptyk "Ukrzyżowanie".

Przestrzeń wpływa na odbiór tonów i kolorów. W miarę oddalania się w kierunku horyzontu zwiększa się warstwa powietrza między obiektem a obserwującym. Wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów stają się mniej wyraźne, jakby zamglone.

Jej stosowania można dopatrzeć się już w starożytności (malowidła ścienne w Pompejach). Wyraźnie obecna jest w malarstwie niderlandzkim XV w. W renesansie problemem zajmowali się mistrzowie włoscy Filippo Brunelleschi, Leone Battista Alberti, Piero della Francesca oraz Leonardo da Vinci. Większość prac Leonarda da Vinci zawiera perspektywę powietrzną. Jej brak w obrazach (np. Dama z gronostajem) budził u niektórych historyków sztuki wątpliwości co do ich autorstwa.

• 
  Pokłon Trzech Króli
• 
  Ostatnia wieczerza
• 

Perspektywa powietrzna występuje też w fotografii. Na zdjęciach pierwszy plan zawsze wydaje się ciemniejszy od kolejnych, przez co powstaje wrażenie głębi obrazu.

Zobacz też

• perspektywa
• perspektywa linearna (zbieżna, geometryczna)
• perspektywa barwna (malarska)
• perspektywa odwrócona