Perszeron
Perszeron – rasa zimnokrwistych koni, wywodząca się z regionu Le Perche w Normandii we Francji. Powstała w wyniku wieloletniego krzyżowania się lokalnych ras koni z innymi rasami[1].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c1/Percheron_3_stehend_rechts.jpg/250px-Percheron_3_stehend_rechts.jpg)
Historia
edytujPerszerony w średniowieczu miały dolewkę krwi orientalnej ze zdobytych koni na Maurach, a następnie przez konie sprowadzane z Kastylii. W XVII w. konie z Perche, przodkowie obecnego perszerona, były mniejsze, miały od 152 do 163 cm wysokości i były bardziej zwinne. Konie te były niemal jednolicie siwe; obrazy i rysunki z okresu średniowiecza zazwyczaj przedstawiają francuskich rycerzy na wierzchowcach w tym kolorze. Po czasach opancerzonych rycerzy, nacisk w hodowli koni został przesunięty tak, aby stworzyć konie zdolne do ciągnięcia ciężkich powozów w szybkim kłusie. W XVIII w. wykorzystano w hodowli perszerona konie czystej krwi arabskiej i nowo powstałej pełnej krwi angielskiej. Preferowano konie siwe, ponieważ ich jasne umaszczenie było lepiej widoczne w nocy. Ten nowy typ konia został nazwany "Diligence Horse", ponieważ ciągnięte przez nie dyliżanse nosiły nazwę "diligences". Po tym, jak dyliżanse zostały zastąpione przez kolej, dzisiejszy typ perszerona powstał w XIX w. przez krzyżowanie z koniem bretońskim jako nieco cięższy koń do użytku w rolnictwie i ciężkich pracach transportowych, przewożąc towary z portów do stacji kolejowych[1][2].
Pokrój
edytujWysokość w kłębie wynosi 155-185 cm[3]. Maść siwa, kara w skrajnych przypadkach tarantowata. Są to konie kościste i masywne. Masa ciała 1000 do 1200 kg[3].
Zastosowanie
edytujSą to konie pociągowe używane głównie w rolnictwie. Do Polski sprowadzane były od 1855 do I wojny światowej, głównie w okolice Radomia i Lubina. Hodowane były także w ZSRR, obecnie głównie we Francji, Wielkiej Brytanii i USA.
Rekordy
edytujPrzypisy
edytujBibliografia
edytuj- Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 493.