Philippe Troussier

francuski trener piłkarski

Philippe Troussier, na początku 2006 roku przyjął imię Omar (ur. 21 marca 1955 w Paryżu) – francuski trener piłkarski. Od końca lat 80. pracuje z dużymi sukcesami w Afryce oraz Azji. Dwukrotnie brał udział w rozgrywkach o mistrzostwo świata – w 1998 roku prowadzona przez niego reprezentacja RPA odpadła po rundzie grupowej, a cztery lata później z drużyną narodową Japonii dotarł do drugiej rundy turnieju.

Philippe Troussier
Pełne imię i nazwisko

Philippe Omar Troussier

Data i miejsce urodzenia

21 marca 1955
Paryż

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1976–1977 Angoulême CFC
1977–1978 Red Star 93
1978–1981 FC Rouen
1981–1983 Stade de Reims
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1983–1984 INF Vichy
1984–1987 CS Alençon
1987–1989 Red Star 93
1989 US Créteil-Lusitanos
1989–1992 ASEC Mimosas
1993 Wybrzeże Kości Słoniowej
1994 Kaizer Chiefs
1994–1995 CA Rabat
1995–1997 FUS Rabat
1997 Nigeria
1997–1998 Burkina Faso
1998 Południowa Afryka
1998–2002 Japonia
2003–2004 Katar
2004–2005 Olympique Marsylia
2005 Maroko
2008–2010 FC Ryūkyū
2011–2013 Shenzhen Ruby
2014 Club Sportif Sfaxien
2015 Hangzhou Greentown
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Puchar Azji w piłce nożnej
złoto Liban 2000
Mistrzostwa świata U-20 w piłce nożnej
srebro Nigeria 1999
Puchar Konfederacji w piłce nożnej
srebro Korea Południowa / Japonia 2001

Kariera piłkarska edytuj

W latach 19761983 bez większych sukcesów występował we francuskich zespołach z niższych lig: Angoulême, Red Star 93, FC Rouen oraz Stade de Reims.

Kariera trenerska edytuj

Pracę szkoleniową rozpoczął na początku lat 80. w małych prowincjonalnych klubach.

W 1989 roku wyjechał do Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie przez trzy lata trenował piłkarzy ASEC Mimosas. Wtedy też odniósł swoje pierwsze sportowe sukcesy – trzy razy z rzędu doprowadził drużynę do mistrzostwa kraju. Dobre wyniki w ASEC-u zaowocowały propozycją poprowadzenia reprezentacji narodowej WKS. Troussier wytrzymał na stanowisku selekcjonera niecały rok. Na początku 1994 roku zawitał w Republice Południowej Afryki.

Prowadząc w latach 19941997 najlepsze kluby z RPA i Maroka, stał się jednym z najbardziej cenionych szkoleniowców europejskich pracujących na Czarnym Kontynencie. W 1997 roku został selekcjonerem reprezentacji Nigerii, z którą awansował do Mundialu 1998. Na pół roku przed tym turniejem został zastąpiony przez Jo Bonfrère.

Na mistrzostwa do rodzinnej Francji pojechał jako szkoleniowiec Republiki Południowej Afryki. Kilka miesięcy wcześniej doprowadził Burkina Faso do IV miejsca w Pucharze Narodów Afryki 1998. Drużyna RPA, debiutująca w rozgrywkach o Puchar Świata, zanotowała na Mundialu dwa remisy (z Danią i Arabią Saudyjską) oraz pechową porażkę z gospodarzami turnieju (dwa gole podopieczni Troussiera stracili po samobójczych strzałach obrońcy RPA Pierre’a Issy).

Po Mundialu przyjął ofertę szefów japońskiego związku piłki nożnej. Jego zadaniem miało być przygotowanie reprezentacji Japonii do mistrzostw świata 2002, których Kraj Wiśni był współgospodarzem. Duża autonomia w podejmowaniu decyzji, spokój i doświadczenie szkoleniowca zaprocentowały już w 2000 roku, kiedy drużyna olimpijska, której również był opiekunem, zajęła piąte miejsce na igrzyskach olimpijskich. Rok później dorosła reprezentacja doszła do finału Pucharu Konfederacji, a tuż przed turniejem triumfowała w mistrzostwach Azji. Na Mundialu Japończycy zajęli pierwsze miejsce w grupie (wyprzedzili Belgię, Rosję i Tunezję), a w drugiej rundzie przegrali 0:1 z Turcją, która następnie zdobyła brązowy medal. Po tym meczu Troussier podał się do dymisji.

Po kilku miesiącach odpoczynku powrócił do pracy szkoleniowej. Krótko prowadził reprezentacje Maroka oraz Kataru.

Jesienią 2004 roku powrócił nad Sekwanę, by po raz pierwszy od piętnastu lat poprowadzić francuską drużynę klubową – Olympique Marsylia. Pod koniec edycji 2004–2005 doprowadził ją do piątego miejsca w lidze. Na kilka tygodni przed rozpoczęciem kolejnych rozgrywek został niespodziewanie zwolniony.

W listopadzie 2005 roku po raz drugi objął stery reprezentacji Maroka, ale po niespełna miesiącu pracy otrzymał wymówienie.

Sukcesy trenerskie edytuj

Bibliografia edytuj