Piotr Gadzinowski

polski dziennikarz i polityk lewicowy

Piotr Gadzinowski (ur. 16 maja 1957 w Częstochowie) – polski polityk, publicysta i dziennikarz, poseł na Sejm III, IV i V kadencji.

Piotr Gadzinowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1957
Częstochowa

Zawód, zajęcie

polityk, dziennikarz

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

poseł na Sejm III, IV i V kadencji (1997–2007)

Partia

PZPR (1981–1990)
SLD (1999–2021)
Nowa Lewica (od 2021)

Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Życiorys

edytuj

Studiował na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w „itd” (w 1990 jako redaktor naczelny), następnie jako publicysta „Przeglądu”, „Trybuny” i „Dziś”. Był też dziennikarzem w „NieJerzego Urbana[1], pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego, pisał też m.in. cotygodniowy felieton Po święconej ziemi.

W latach 1981–1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. W latach 1991–2005 pełnił funkcję prezesa Niezależnej Inicjatywy Europejskiej „NIE”, organizacji wchodzącej w skład komitetu wyborczego SLD[3]. Został członkiem Stowarzyszenia „Ordynacka”. W 1999 przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

W okresie 1997–2007 sprawował mandat posła na Sejm III, IV i V kadencji. W 2004 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego z listy koalicji Sojuszu Lewicy Demokratycznej – Unii Pracy. W wyborach parlamentarnych w 2005 startował z listy SLD w okręgu warszawskim, uzyskując 11 650 głosów. W Sejmie zasiadał w m.in. w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji do Spraw Unii Europejskiej. Reprezentował Sejm w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, m.in. jako wiceprzewodniczący Podkomisji Równego Startu Zawodowego Kobiet i Mężczyzn. Pełnił też funkcję obserwatora w Parlamencie Europejskim, a w okresie od 1 maja do 19 lipca europosła w ramach delegacji krajowej[4].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z listy Lewicy i Demokratów[5]. Powrócił do pracy dziennikarskiej. W maju 2008 został wiceprzewodniczącym rady programowej TVP[6]. We wrześniu tego samego roku zakończył długoletnią współpracę z „Nie”[7]. W 2009 po raz drugi kandydował bezskutecznie do PE, a dwa lata później także bez powodzenia do Sejmu.

Został współprowadzącym programu Godzina z Gadziną w Antyradiu, a także współtwórcą, publicystą i zastępcą redaktora naczelnego portalu Lewica24.pl[8]. W 2012 zaczął publikować teksty w miesięczniku „Tak po Prostu”[9], a 2013 w „Dzienniku Trybuna[10]. Zajął się także prowadzeniem zajęć z zakresu politologii w Wyższej Szkole Handlowej w Radomiu[11].

Kontynuował jednocześnie działalność polityczną. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startował z listy SLD-UP w okręgu warszawskim i nie uzyskał mandatu posła, zdobywając 1847 głosów[12]. W tym samym roku bez powodzenia kandydował także z listy SLD Lewica Razem do rady Ursynowa. W wyborach parlamentarnych w 2015 ponownie bezskutecznie wystartował do Sejmu, reprezentując SLD w ramach Zjednoczonej Lewicy[13].

Jest autorem m.in. książki W Hongkongu: za kulisami polskiego parlamentu[14], zbioru felietonów Diabeł mówi po polsku i współautorem wywiadu rzeki z Jerzym Urbanem pt. Jajakobyły. Spowiedź życia Jerzego Urbana. W 2017 został redaktorem naczelnym „Dziennika Trybuna”[15] (pełnił tę funkcję do 2022[16]), a w 2020 został współpracownikiem tygodnika „Fakty po Mitach”[17].

W wyborach samorządowych w 2018 wystartował jako kandydat na radnego Warszawy z listy SLD Lewica Razem, nie uzyskując mandatu[18]. W wyborach parlamentarnych w 2019 bezskutecznie kandydował z ramienia SLD do Sejmu z okręgu warszawskiego[19]. Nie uzyskał też mandatu w wyborach w 2023 z ramienia powstałej z przekształcenia SLD Nowej Lewicy[20]. W 2024 z listy Lewicy także bez powodzenia startował do Sejmiku Województwa Mazowieckiego[21].

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)[22]. Laureat plebiscytu Srebrne Usta w 2006 za najdowcipniejszą wypowiedź w Sejmie RP oraz konkursu scenariuszowego „Interscenario 2010” za scenariusz Czaszka pracuje[23].

Przypisy

edytuj
  1. Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2015-10-06].
  2. Piotr Gadzinowski w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2015-10-06].
  3. Posłowie III kadencji. rp.pl, 20 października 1997. [dostęp 2015-10-06].
  4. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2015-10-06].
  5. Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2015-10-06].
  6. Piotr Gadzinowski wiceprzewodniczącym rady programowej TVP. press.pl, 3 maja 2008. [dostęp 2015-10-06].
  7. Piotr Gadzinowski, Śmierci moja, „Nie” nr 36 z 4 września 2008, s. 15.
  8. Ruszył portal Lewica24.pl. press.pl, 10 marca 2012. [dostęp 2015-10-06].
  9. Marek Barański, gwiazda Dziennika Telewizyjnego stanu wojennego twarzą pisma SLD. wyborcza.pl, 5 kwietnia 2012. [dostęp 2015-10-06].
  10. „Dziennik Trybuna”: Bardziej tabloid niż pismo opiniotwórcze. wirtualnemedia.pl, 23 maja 2013. [dostęp 2015-10-06].
  11. Piotr Gadzinowski. wsh.pl. [dostęp 2015-11-27].
  12. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-10-06].
  13. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-09].
  14. Piotr Gadzinowski: W Hongkongu: za kulisami polskiego parlamentu. Warszawa: Buchmann – Grupa Wydawnicza Foksal, 2015. ISBN 978-83-280-1050-5. OCLC 904774216.
  15. Gadzinowski nowym naczelnym „Dziennika Trybuna”. trybuna.eu, 2 lutego 2017. [dostęp 2017-02-11].
  16. Michał Piękoś 31 maja 2022: Zmiana warty. trybuna.info. [dostęp 2023-08-02].
  17. Byli dziennikarze „Faktów i Mitów” tworzą tygodnik „Fakty po Mitach”. press.pl, 11 września 2020. [dostęp 2020-09-11].
  18. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-12-17].
  19. Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-16].
  20. Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-16].
  21. Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-12-01].
  22. Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
  23. Spotkanie z Piotrem Gadzinowskim. lassalle.org.pl, 8 lutego 2015. [dostęp 2015-10-06].

Bibliografia

edytuj