Piotr Słuczewski
Piotr Kiriłłowicz Słuczewski, ros. Пётр Кириллович Случевский (ur. 17 stycznia?/29 stycznia 1899 w Rostowie nad Donem, zm. 1973[1] w Moskwie) − generał major wojsk inżynieryjnych Armii Radzieckiej, generał brygady LWP.
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1954 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna domowa w Rosji, |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Absolwent gimnazjum matematyczno-przyrodniczego. Po rewolucji październikowej wstąpił do Czerwonej Gwardii; żołnierz 1 Proletariackiej Drużyny Krasnogwardyjskiej. Od maja 1918 żołnierz 39 Dywizji Strzelców, w lutym 1919 został komisarzem, potem zastępcą dowódcy w 2 Brygadzie 39 Dywizji. Od lutego do grudnia 1920 jako starszy instruktor polityczny 14 Dywizji Kawalerii Armii Konnej Budionnego walczył w wojnie z Polską. Brał również udział w wojnie domowej w Rosji na Kaukazie Północnym jako szef wydziału partyjnego 4 Dywizji Kawalerii Armii Konnej. Od stycznia do lipca 1921 dowódca 19 Pułku Kawalerii, następnie do lutego 1922 komendant dywizyjnej szkoły partyjnej 4 Dywizji Kawalerii, do stycznia 1923 dowódca 24 Pułku Kawalerii, do czerwca 1932 dowódca szkoły pułkowej 13 Pułku Kawalerii. W 1933 skończył studia w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie i został inżynierem. Absolwent kursów partyjnych na Uniwersytecie w Swierdłowsku. 1933–1936 inżynier 3 Brygady Zmotoryzowanej Białoruskiego Okręgu Wojskowego, 1936–1941 oficer Sztabu Wojsk Inżynieryjnych Armii Czerwonej.
Od lipca 1941 do kwietnia 1942 szef oddziału inżynieryjnego 31 Armii, 1942–1943 szef wojsk inżynieryjnych 4 Dywizji Piechoty. Od jesieni 1942 pułkownik Armii Czerwonej. 31 sierpnia 1944 został skierowany do służby w WP jako p.o. dowódcy Wojsk Inżynieryjno-Saperskich, a od września 1944 zastępca dowódcy i szef sztabu tych wojsk. 30 grudnia 1944 został mianowany generałem brygady WP przez Prezydium KRN. Od 1 VII do 5 X 1945 zastępca szefa Departamentu Wojsk Inżynieryjno-Saperskich MON, następnie zakończył służbę w WP i wrócił do ZSRR, gdzie służył w sztabach wojsk inżynieryjnych, a 1 lipca 1953 został przeniesiony do rezerwy. Został pochowany na Cmentarzu Wwiedienskim w Moskwie.
Odznaczenia edytuj
- Order Virtuti Militari V klasy (1951)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)[2]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
I odznaczenia radzieckie.
Przypisy edytuj
- ↑ https://1941g.wordpress.com/about/%D0%B3%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BB%D1%8B-%D0%B8-%D0%B0%D0%B4%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%B0%D0%BB%D1%8B-%D1%81/%D1%81%D0%BB%D1%83%D1%87%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9-%D0%BF%D0%B5%D1%82%D1%80-%D0%BA%D0%B8%D1%80%D0%B8%D0%BB%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87-1899-1973/
- ↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.
Bibliografia edytuj
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 448-449.