Pośrednia Małołącka Turnia
Pośrednia Małołącka Turnia (ok. 1780 m) – jedna z kilku turni w północno-zachodniej grani Małołączniaka w polskich Tatrach Zachodnich[1]. Nie znajduje się bezpośrednio w grani Czerwonego Grzbietu, lecz stanowi zakończenie odchodzącej od niego na północny wschód, krótkiej bocznej grzędy i oddzielona jest od Czerwonego Grzbietu przełączką Pośrednie Małołąckie Siodło (ok. 1770 m). Z Czerwonego Grzbietu można łatwo przez tę przełączkę wyjść na turnię, natomiast na północny wschód do Piargów nad Zagonem obrywa się ona potężną ścianą o wysokości ok. 350 m. Po lewej stronie (patrząc z dołu) ściana Pośredniej Małołąckiej Turni płynnie przechodzi w północną depresję oddzielającą ją od Wielkiej Turni, z prawej strony natomiast od swojej sąsiadki – Skrajnej Małołąckiej Turni – oddzielona jest głębokim Żlebem Pronobisa opadającym z Małołąckiego Siodła[2].
 Widok ze stoków Małego Giewontu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 1780 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°14′45,4″N 19°54′56,1″E/49,245944 19,915583
| |
W północnej ścianie można wyróżnić trzy piętra o mniej więcej jednakowej wysokości:
- dolna część – zbudowane z płyt, z rzadka poprzerastane trawami urwisko. Znajduje się w nim szeroki i trawiasty zachód,
- środkowa część, mniej stroma i poprzerastana trawnikami. Od lewej strony (północna depresja) przechodzi w Małołącki Ogród, od prawej opada z niej do Żlebu Pronobisa stromy i wąski komin,
- górna część. Jest najbardziej stroma. Znajduje się w niej kilka półek[2].
Pierwszym taternikiem, który zainteresował się ścianami Pośredniej Małołąckiej Turni, był Marek Pronobis, on też jako pierwszy przeszedł w niej kilka dróg wspinaczkowych o skali trudności UIAA do 5+ (w tym jedna direttissima). Wspinaczka była tutaj dozwolona do 1982, później jednak ze względu na ochronę przyrody została przez Tatrzański Park Narodowy zakazana[2]. Park konieczność ścisłej ochrony całego rejonu Wielkiej Turni uzasadnia tym, że jest to jedno z zaledwie pięciu miejsc w polskich Tatrach, w których kozice mogą spędzić zimę. Płoszone przez wspinaczy przenoszą się w inne rejony, gdzie giną w lawinach[3].
We wschodniej ścianie Pośredniej Małołąckiej Turni znajduje się Jaskinia Ciasna w Groniu, a nad nią kilka innych jaskiń, m.in.: Czerwona Studzienka, Zośka, Kominek obok Ciasnej w Groniu, Dziura pod Siodełkiem, Dziura w Czerwonym Grzbiecie[4][5]. Pod ścianą turni znajduje się figurka z 1862 r. (tzw. Matka Boska Małołącka). Ufundowała ją matka chłopca, który przeżył tutaj szczęśliwie upadek ze skał (jego kolega niestety zginął)[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
- ↑ Przyrodnicy kontra taternicy [online] [dostęp 2009-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-25].
- ↑ Garść uzupełnień do inwentarza [online] [dostęp 2009-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2004-07-20].
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl (pol.).
- ↑ Paweł Skawiński, Tomasz Zwijacz-Kozica, Tatrzański park narodowy, Warszawa: Elipsa, 2005, ISBN 83-7073-408-1.