Poczinki (ros. Починки) – wieś (ros. село, trb. sieło) zlokalizowana na południu obwodu niżnonowogrodzkiego w Rosji[2]. Jest centrum administracyjnym rejonu poczinkowskiego i poczinkowskiego sielsowietu.

Poczinki
Починки
wieś (trb. sieło)
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Rosja

Obwód

 niżnonowogrodzki

Rejon

Rejon poczinkowski

Powierzchnia

11 km²

Populacja (2010)
• liczba ludności


11 891[1]

Nr kierunkowy

83197

Kod pocztowy

607910, 607911

Tablice rejestracyjne

52

Położenie na mapie obwodu niżnonowogrodzkiego
Mapa konturowa obwodu niżnonowogrodzkiego, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Poczinki”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po lewej znajduje się punkt z opisem „Poczinki”
Ziemia54°42′19″N 44°51′53″E/54,705278 44,864722
Strona internetowa
Historyczny herb miasta Poczinki (z Księgi herbów Winklera)
Krajobraz w okolicy Poczinok

Geografia

edytuj

Wieś położona jest nad rzeką Rudnia, przy drodze federalnej Niżny NowogródSarańsk. Jest oddalona 220 km na południe od Niżnego Nowogrodu, 12 km od stacji Użowka kolei Niżny Nowogród – Penza, 550 km od Moskwy.

Pod względem wielkości jest największym centrum rejonowym południowej części obwodu niżnonowogrodzkiego.

Historia

edytuj

Miejscowość została założona na miejscu dawnej wsi mordwińskiej Poczinok Kele-usztanow (ros. Починок Келе-уштанов). Pierwszymi jej mieszkańcami były plemiona Erzja i Moksza z Ugrofinów[3]. W 1628 roku wieś została spustoszona przez Tatarów, wskutek czego mieszkańcy ją opuścili. W 1647 roku ziemie te zostały kupione przez rodzinę bojarską Morozowych i obsadzone ludnością rosyjskojęzyczną przesiedloną z okolic Moskwy. Nowi właściciele wsi zaczęli na tych terenach produkcję potażu, używając do tego okolicznych lasów. Przez około sto lat Poczinki stanowiły centrum produkcji, wysyłając potaż także za granicę.

W 1779 Poczinki otrzymały status miasta w ujeździe łukojanowskim guberni niżnonowogrodzniej. Przestrzeń miejska została przebudowana zgodnie z planem generalnym, który zakładał regularną zabudowę. Do dziś we wsi istnieją zabytkowe kamienne dwory.

Produkcja potażu wyczerpała zasoby lokalnych lasów dębowych. Teraz wieś na dziesiątki kilometrów otaczają same pola. W 1760 roku w Poczinkach zaczęto hodowlę koni. Zachował się kompleks stajni wzniesionych w 1820 roku z kamienia w stylu klasycystycznym. Ma on kształt kwadratu o bokach 250 m, wewnątrz znajduje się ujeżdżalnia.

W 1922 roku Poczinki straciły status miasta, co niemniej nie zahamowało rozwoju miejscowości. W połowie XX wieku w Poczinkach działał instytut nauczycielski. We wsi znajduje się muzeum[4].

Etymologia

edytuj

Poprzednia nazwa miejscowości – Poczinok Kele-usztanow (ros. Починок Келе-уштанов) – może mieć mordwińskie pochodzenie od języka erzjańskiego keleszerokość, wszerz i uštomapalenisko[5]. W kronice Soboru Bożego Narodzenia i parafii miasta Poczinki w Niżnym Nowogrodzie (Niżny Nowogród, 1908 r.) występuje także inna wersja nazwy „mordwińskiej wsi” – Poczinok-Keleuszta-Nowy (ros. Починокъ-Келеушта-Новый)[3], co może wskazywać na rodzaj działalności pierwszych osadników, zajmujących się produkcją potażu poprzez palenie drewna na węgiel i popiół.

Kultura

edytuj

W Poczinkach znajdują się instytucje rejonowego wydziału kultury i sportu: ludowe muzeum regionalne, centrum kulturalne, szkoła muzyczna, szkoła hokejowa, biblioteka. Istnieje również klub „Fakieł” i kompleks kulturalno-sportowy „Jubilejnyj”.

Osoby związane z wsią

edytuj
  • Kołokolcew Piotr Nikołajewicz (1909, wieś Poczinki – 1994) – uczestnik Wielkiej wojny Ojczyźnianej, Bohater Związku Radzieckiego
  • Postnikow Konstantin Iwanowicz (1922, wieś Poczinki – 2012) – uczestnik Wielkiej wojny Ojczyźnianej, pułkownik w stanie spoczynku. Brał udział w obronie Kijowa, Moskwy, wyzwoleniu Austrii, Berlina. Demobilizowany będąc w składzie korpusu w kwaterze głównej Naczelnego dowództwa w Rumunii. Miał rządowe nagrody.
  • Iluszeczkin Wasilij Pawłowicz (1915–1996) – radziecki historyk orientalista, uczestnik Wielkiej wojny Ojczyźnianej.
  • Riabów Jewgenij Pawłowicz (1894–1938) – absolwent Poczinkowskiej szkoły teologicznej. Erzjański językoznawca, pedagog, działacz społeczny, profesor, autor erzjańskiej łacinki. Autor wielu prac naukowych i badań w dziedzinie nauki języka erzjańskiego, w tym w zakresie projektowania i tworzenia jednolitych norm erzjańskiego języka literackiego. Aresztowany w 1937 roku, rozstrzelany w 1938 roku[6].

Przypisy

edytuj
  1. Всероссийская перепись населения 2010 года. Том 1. www.gks.ru. [dostęp 2020-11-07]. (ros.)
  2. Починковский район [online], mvp.government-nnov.ru [dostęp 2017-02-15] (ros.).
  3. a b Pyk, Второе издание «Летописи Константина Владимирского» [online], pochinki.nnov.ru [dostęp 2017-02-15] (ros.).
  4. Починки – Энциклопедия Нижнего Новгорода [online], nnov.ec [dostęp 2017-02-15] (ros.).
  5. Эрзянь Вал. Издательский дом „Эрзянь Вал”., Эрзяно-русский (русско-эрзянский словарь). Версия: 1.0 [online], dictionary.bolkin.kiev.ua [dostęp 2017-02-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-11-19].
  6. Информационный листок «Первый мордовский профессор»: к 120-летию со дня рождения А. П. Рябова [online], library.saransk.ru [dostęp 2017-02-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-23] (ang.).