Polina Nediałkowa
Polina Nediałkowa (bułg. Полина Недялкова; ur. 8 grudnia 1914 w Sofii, zm. 5 stycznia 2001 w Sofii[1]) – bułgarska komunistka i generał major Bułgarskiej Armii Ludowej.
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 stycznia 2001 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1936–1937 (Hiszpańska Armia Republikańska) |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Była córką działacza komunistycznego Antona Nediałkowa i Cwietany[2]. W 1923 jej ojciec został aresztowany za udział w powstaniu komunistycznym, w 1924 skazany na karę śmierci, ostatecznie zmuszony do wyjazdu do Turcji, gdzie rok później przeniosła się cała jego rodzina[1]. Polina ukończyła tam szkołę, a następnie przeniosła się do Związku Radzieckiego. Od 1926 jej ojciec pracował w bułgarskiej sekcji Kominternu, a Polina uczyła się w jednej ze szkół moskiewskich.
Z początkiem lat 30. nauczyła się prowadzić samochód. W 1932 rozpoczęła naukę w Wyższej Szkole Wojskowej w Moskwie, gdzie rozwijała swoje zainteresowania w zakresie motoryzacji[1]. Szkołę ukończyła w 1936 i zgłosiła się na ochotnika do walki po stronie Republiki Hiszpańskiej w wojnie domowej. Do Hiszpanii dotarła w grudniu 1936 jako Polina Wołodina i przyłączyła się do oddziału bułgarskich komunistów w Walencji. Z uwagi na swoje umiejętności trafiła do sztabu brygady pancernej w Alcalá de Henares i objęła stanowisko zastępcy dowódcy ds. technicznych. Wzięła udział w bitwie pod Guadalajarą, gdzie pod ogniem nieprzyjaciela ewakuowała osiem czołgów, zdobytych wcześniej na oddziałach włoskich.
Powróciła do Moskwy w 1937, gdzie otrzymała Order Czerwonego Sztandaru i rozpoczęła służbę w wydziale broni pancernej ministerstwa obrony ZSRR[1]. Po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej w 1941 zajęła się ewakuacją z Moskwy dokumentacji ministerstwa obrony. Po rozpoczęciu dostaw amerykańskich w ramach Lend-Lease, Nediałkowa zajęła się tłumaczeniem instrukcji obsługi sprzętu wojskowego na język rosyjski. Od 1943 pracowała jako inżynier w zakładach Dinamo w Moskwie, zajmujących się remontem czołgów T-34, skąd w 1944 trafiła do oddziału remontowego 2 Frontu Ukraińskiego. Koniec wojny zastał ją w Budapeszcie[1].
Po zakończeniu wojny spotkała się w Moskwie z Georgi Dimitrowem, który polecił jej wyjechać do Bułgarii, gdzie miała zająć się tworzeniem oddziałów pancernych Ludowej Armii Bułgarii, a także szkoleniem w zakresie obsługi sprzętu radzieckiego. W Bułgarii w stopniu pułkownika pełniła funkcję zastępcy wydziału w ministerstwie obrony Bułgarii, a następnie kierowniczki wydziału broni pancernej. W 1967 objęła funkcję redaktora naczelnego pisma Technika Wojskowa (Военна техника)[1]. W 1974 otrzymała awans na stopień generała-majora, jako pierwsza kobieta w historii armii bułgarskiej[1].
Była mężatką, miała córkę Cwetanę. Zmarła w 2001 w Sofii. Została odznaczona Orderem Georgi Dimitrowa, francuską Legią Honorową i rosyjskim Orderem Wielkiego Zwycięstwa[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Lidija Markowa, Първата жена генерал от бронетанковите войски е българка [online], armymedia.bg, 2014 [dostęp 2018-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-18] (bułg.).
- ↑ a b Първата жена генерал в историята на българската армия – Полина Недялкова, носител на "Ордена на почетния легион" на Франция [online], bgnow.eu [dostęp 2018-09-13] (bułg.).