Przełęcz Beskid pod Menczyłem

Przełęcz Beskid pod Meczyłem
	; Przełęcz Beskid pod Menczyłem
Państwo	Polska; Ukraina
Wysokość	785 m n.p.m.
Pasmo	Bieszczady Zachodnie, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Menczył, Wołowe Berdo
	Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich Przełęcz Beskid pod Meczyłem
	Położenie na mapie Karpat Przełęcz Beskid pod Meczyłem
	Położenie na mapie Beskidów Wschodnich Przełęcz Beskid pod Meczyłem
	49°03′03″N 22°42′29″E/49,050833 22,708056
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przełęcz Beskid (dla odróżnienia od innych przełęczy o tej samej nazwie zwana "pod Menczyłem") – przełęcz w granicznym paśmie Bieszczadów Zachodnich, między szczytami Wołkowe Berdo (1121 m n.p.m.) i Menczył (1008 m n.p.m.). Wysokość – 785 m n.p.m. Po stronie ukraińskiej z przełęczy spływa potok Łubnia – dopływ Użu.

Od strony polskiej przełęcz jest niedostępna dla turystów, nawet pieszych, mimo że leży kilkadziesiąt metrów od drogi z Wołosatego na Przełęcz Bukowską. Nie prowadzą tędy również żadne szlaki turystyczne. Z przełęczy efektowne widoki przez dolinę Wołosatego na Połoninę Caryńską i Wetlińską.

Przez przełęcz przebiegała dawniej droga z Wołosatego po polskiej stronie, do wsi Łubnia po stronie ukraińskiej. Być może w przyszłości droga ta połączy polską drogę wojewódzką nr 897 z ukraińską drogą regionalną H13 z Sambora do Użhorodu. Jak się wydaje, droga (wraz z solidnym mostem nad Wołosatym) została w okresie PRL zmodernizowana w celu umożliwienia przerzutu wojsk sowieckich z południa, z Zakarpacia, na północ Karpat. Na przełęczy nie ma przejścia granicznego, a droga nie ma ciągłości. Utworzenie drogowego przejścia granicznego planuje się od lat 70. XX wieku. Obecnie przeciwstawiają mu się władze Bieszczadzkiego Parku Narodowego ze względu na zagrożenie dla przyrody ze strony ruchu drogowego.

Poprzednią (patrząc z zachodu na wschód) wybitną przełęczą w głównym łańcuchu Karpat jest Przełęcz pod Czerteżem, a następną – Przełęcz Bukowska.

W rejonie Przełęczy Beskid występuje rzadki gatunek górski – turzyca skąpokwiatowa^[1].

Przypisy edytuj

↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

Bibliografia edytuj

MarekM. Motak MarekM., MarcinM. Szyma MarcinM., Bieszczady i Pogórze Przemyskie. Przewodnik Pascala, Bielsko-Biała: Wyd. Pascal, 2005, ISBN 83-7304-387-X, OCLC 69370077 .
Antoni Kieniewicz, Joanna Kubiczek-Korcala (red.) Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. 1:75 000, wyd. II, PPWK im. E. Romera SA, Warszawa 2001

[K-1] Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

[1]