Różowa swastyka
Różowa swastyka. Homoseksualizm w partii nazistowskiej (ang. The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party) – książka autorstwa Scotta Lively'ego i Kevina Abramsa z 1995, postulująca tezę wpływu osób homoseksualnych i ruchów ideowych przewodzonych przez nie, na rodzący się nazizm w Niemczech lat 30. XX wieku[1]. Wartość merytoryczna pracy została podważona przez niektóre organizacje m.in. ze względu na zaangażowanie Lively'ego w działania ruchu ewangelizacyjnego Watchmen on the Walls, który jest krytykowany przez Southern Poverty Law Center[2] jako polityczny ruch homofobiczny od lat 90. XX wieku[3].
.jpg)
| |
| Autor | |
|---|---|
| Tematyka |
homoseksualizm, nazizm |
| Data powstania |
1995 |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania | |
| Pierwsze wydanie polskie | |
| Data wydania polskiego | |
| Wydawca | |
| Przekład | |
Autorzy w swojej publikacji sugerują rzekome homoerotyczne i okultystyczne podstawy reżimu nazistowskiego. We wstępie postulują, że wyniesiony do poziomu popularnej ideologii homoseksualizm w połączeniu z okultyzmem nie tylko zrodził nazistowski imperializm, ale też doprowadził do Holocaustu i był obecny wśród elity hitlerowskich Niemiec[1].
Kontrowersje i odbiór edytuj
Książka polemizuje m.in. z publikacją Richarda Planta pod tytułem The Pink Triangle: The Nazi War against Homosexuals. Plant w swojej pracy sugeruje, że homofobia reżimu III Rzeszy była przyczyną, dla której osoby LGBT padały ofiarą prześladowań. Autorzy Różowej swastyki uważają natomiast, że tezy wytoczone w The Pink Triangle to „nieuprawniona i niepoparta dowodami” próba zrównania cierpień narodu żydowskiego z prześladowaniem osób homoseksualnych, a tekst stanowi odmianę negacjonizmu Holocaustu[1]. Krytycy książki Lively'ego i Abramsa polemizują z prawdziwością sugerowanych tez i ich charakterem merytorycznym, wskazując na możliwe cele polityczne autorów (w szczególności Lively'ego) ze względu na ich zaangażowanie w ruchy mające zdaniem Southern Poverty Law Center charakter homofobiczny (wspomniany ruch ewangelizacyjny Watchmen on the Walls i organizacja Oregon Citizens Alliance)[3].
Autorzy uważają za paradoks to, że homoseksualiści padali ofiarą hitlerowców, ale jednocześnie mogli być ideologami, którzy stworzyli podwaliny nazizmu[4]. W rzeczywistości wiadomo natomiast, że homoseksualizm był w III Rzeszy przestępstwem, a w 1935 roku zaostrzono odziedziczone z prawa pruskiego przepisy kodeksu karnego, zezwalając na łatwiejsze karanie osób podejrzanych o „nieodpowiednie” stosunki z osobą tej samej płci[5]. W tym celu poszerzono brzmienie kodeksu o paragraf 175a, pozwalający stwierdzać homoseksualizm na podstawie „kuszącego charakteru spojrzenia”[6].
Autorzy, imputując homoseksualizm m.in. postaciom Karla Heinricha Ulrichsa, Magnusa Hirschfelda, Baldura von Schiracha, Gerharda Roßbacha, Ernsta Röhma i Adolfa Hitlera, stawiają przy tym znak równości między homoseksualizmem a pedofilią i efebofilią[1]. Stanowisko to jest kontrowersyjne, gdyż stoi w sprzeczności ze współczesną medycyną[7].
Jedyny ze wspomnianych mężczyzn, którego homoseksualizm był znany w latach 30. XX wieku i jest potwierdzony źródłowo, to szef SA Ernst Röhm[8]. Został on zamordowany w czasie czystek partyjnych w Nocy długich noży w 1934 roku[9].
Erik N. Jensen zauważa, że wiązanie ze sobą homoseksualizmu i nazizmu jest powtórzeniem tzw. „zgubnego mitu”, zapoczątkowanego w latach 30. w Republice Weimarskiej atakami niemieckich socjalistów i komunistów na nazizm, a współcześnie odrzucanego przez „poważne pisarstwo naukowe”[10]. Jensen dostrzega w książce próbę negacji praw gejów[10]. Dorthe Seifert przytacza ją jako odpowiedź na rosnącą świadomość nazistowskich prześladowań homoseksualistów[11]. Christine L. Mueller twierdzi, że podania historyczne nie popierają twierdzeń Abramsa[12]. Bob Moser wskazuje, że książka była promowana przez grupy antygejowskie. Istnieje szeroki konsensus historyków, że założenia Różowej swastyki są „całkowicie fałszywe”[13].
W pracach wydanych po Różowej swastyce pojawiały się spostrzeżenia problematyzujące kwestię związku homoseksualistów z nazizmem. Jensen podkreśla, że w latach 1933–1945 naziści aresztowali około 100 tysięcy mężczyzn podejrzanych o homoseksualizm, z których od 5 do 15 tysięcy trafiło do obozów koncentracyjnych[14]. Jensen również zauważa, że część gejów była poddawana kastracji bądź wstrzykiwaniu hormonów, torturowana bądź zabijana[14].
Geoffrey J. Giles podkreśla, iż w 1941 roku Adolf Hitler wydał edykt o karze śmierci dla członków SS tudzież policjantów odpowiedzialnych za czyny homoseksualne[15]. Arlene Stein podkreśla, iż wprawdzie „przywódcy nazistowscy podżegali do homoerotyzmu poprzez sport, kulturę fizyczną, [....] i estetyzację męskiego aktu, a następnie brutalnie go stłumili, przekierowując na różne formy militaryzmu, brutalności i ideologicznych fiksacji na potężnych przywódców. Nie dowodzi to jednak, że w ruchu faszystowskim istniała nieproporcjonalnie duża liczba homoseksualistów”[16].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Abrams i inni, Różowa swastyka : homoseksualizm w partii nazistowskiej, Wrocław: Wydawnictwo "Wektory", 2017, ISBN 978-83-60562-98-7, OCLC 982648290 [dostęp 2019-11-04].
- ↑ SPLC, WATCHMEN ON THE WALLS RETURN TO LATVIA
- ↑ a b Scott Lively [online], Southern Poverty Law Center [dostęp 2019-11-04] (ang.).
- ↑ Tomasz Łysiak, Zakazane wersety, w: Gazeta Polska, nr 32(1356)/2019, s. 74-75, ISSN 1230-4581
- ↑ Gellately i inni, Social outsiders in Nazi Germany, Princeton, N.J.: Princeton University Press, 2001, ISBN 0-691-00748-9, OCLC 44633055 [dostęp 2019-11-04].
- ↑ Wippermann i inni, The racial state : Germany, 1933-1945, Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1991, ISBN 0-521-39114-8, OCLC 22597244 [dostęp 2019-11-04].
- ↑ Pedophilic Disorder DSM-5 302.2 (F65.4) - Therapedia [online], www.theravive.com [dostęp 2019-11-04].
- ↑ Gregory Woods, Homintern : how gay culture liberated the modern world, New Haven, ISBN 978-0-300-21956-2, OCLC 948286699 [dostęp 2019-11-04].
- ↑ Röhm Purge [online], encyclopedia.ushmm.org [dostęp 2019-11-04] (ang.).
- ↑ a b Erik N. Jensen. The Pink Triangle and Political Consciousness: Gays, Lesbians, and the Memory of Nazi Persecution. „Journal of the History of Sexuality”. 11 (1/2), s. 322–323, January–April 2002. DOI: 10.1353/sex.2002.0008. (ang.).
- ↑ Dorthe Seifert. Between Silence and License: The Representation of the National Socialist Persecution of Homosexuality in Anglo-American Fiction and Film. „History and Memory”. 15 (2), s. 94, Fall 2003. DOI: 10.2979/HIS.2003.15.2.94. (ang.).
- ↑ Christine L. Mueller: The Other Side of the Pink Triangle: Still a Pink Triangle. 24 października 1994. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-12)]. (ang.).
- ↑ Bob Moser. Making Myths. „Intelligence Report”, Spring 2005. Southern Poverty Law Center. [dostęp 2009-09-01]. (ang.).
- ↑ a b Erik Jensen, Nazi Persecution of Homosexuals, [w:] Angela Wong i inni red., The Wiley Blackwell Encyclopedia of Gender and Sexuality Studies, Singapore: John Wiley & Sons, Ltd, 2016, s. 1, DOI: 10.1002/9781118663219.wbegss507, ISBN 978-1-4051-9694-9 [dostęp 2019-09-29] (ang.).
- ↑ Geoffrey J. Giles, The Denial of Homosexuality: Same-Sex Incidents in Himmler's SS and Police, „Journal of the History of Sexuality”, 11 (1), 2002, s. 265, DOI: 10.1353/sex.2002.0003, ISSN 1535-3605 [dostęp 2019-09-29] (ang.).
- ↑ Arlene Stein, Whose Memories? Whose Victimhood? Contests for the Holocaust Frame in Recent Social Movement Discourse, „Sociological Perspectives”, 41 (3), 1998, s. 531, DOI: 10.2307/1389562, ISSN 0731-1214, JSTOR: 1389562 [dostęp 2019-09-29] (ang.).