Radzieckie okręty podwodne typu S

Okręty podwodne typu S (Средняя)typ budowanych w Związku Radzieckim okrętów podwodnych projektu niemieckiego biura konstrukcyjnego Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) z siedzibą w Holandii. Okręty trzech różniących się w niewielkim stopniu między sobą serii tego typu: IX, IX-Bis oraz XVI, były najskuteczniejszymi radzieckimi jednostkami podwodnymi II wojny światowej, zatapiając łącznie siedem nieprzyjacielskich okrętów i statki transportowe o łącznej pojemności 82 770 BRT. Do tak okazałej pojemności bardzo przyczynił się komandor podporucznik Aleksandr Marinesko, który dowodząc okrętem podwodnym S-13 zatopił na przełomie stycznia i lutego 1945 roku niemieckie statki MS Wilhelm Gustloff i SS General von Steuben.

Okręty podwodne typu S
Ilustracja
Kraj budowy

Związek Radziecki

Projekt

Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw

Stocznia

Zakład nr 189 im. Ordżonikidze
Zakład nr 112 Gorki
Zakład nr 196 Sudomech
Zakład nr 444, Siewmasz
Zakład nr 202 Dalzawod

Użytkownicy

 Marynarka Wojenna ZSRR

Typ poprzedzający

Szczuka

Typ następny

K

Służba w latach

19361948

Uzbrojenie:
1 działo kal. 100 mm
1 działo plot. kal. 45 mm, 12 torped
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe


4 × 533 mm
2 × 533 mm

Załoga

45 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

840 ton

• w zanurzeniu

1050 ton

Długość

77,8 metra

Szerokość

6,4 metra

Napęd:
2 silniki Diesla, 2 silniki elektryczne, 2 wały napędowe

82 770 BRT stanowiło 1/3 całkowitego tonażu zatopionego podczas tej wojny przez radziecką flotę podwodną.

Konstrukcja

edytuj

Okręty typu Staliniec stanowiły zmodyfikowaną przez niemieckie IvS, w celu dostosowania do wymagań radzieckich, wersję opracowanych przez to biuro konstrukcyjne dla Hiszpanii okrętów podwodnych typu E-1. Radzieckie wymagania dotyczyły zwłaszcza zwiększenia prędkości nawodnej, zwiększenia mocy silników Diesla oraz powiększenia przestrzeni zajmowanej przez maszynownię. Podczas budowy trzech pierwszych jednostek, asystowali specjaliści niemieccy ze stoczni Deschimag w Bremie. W okrętach drugiej serii (IX-Bis) zastosowano silniejsze akumulatory oraz usunięto osłonę 100 milimetrowego działa, w jednostkach serii XVI natomiast, zastosowano konstrukcję całkowicie spawaną zamiast nitowanej, a także zastosowano stal o większej wytrzymałości, co pozwoliło na zwiększenie głębokości zanurzania.

Galeria

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 198–199. ISBN 1-8510-9563-2.