Rejon siewierny
Rejon siewierny (ros Северный район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego. Jest to największy, a jednocześnie najsłabiej zaludniony rejon obwodu[2].
| Rejon | |||||
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Siedziba | |||||
| Powierzchnia |
15 548 km² | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość |
0,68 os./km² | ||||
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego  | |||||
Położenie na mapie Rosji  | |||||
| 56°21′N 78°22′E/56,350000 78,366667 | |||||
| Strona internetowa | |||||
.png)
.png)
Historia
edytujArchiwa państwowe datują pierwsze ślady rosyjskiego osadnictwa na terenie dzisiejszego rejonu siewiernego na rok 1658, gdy powstaje tu jedna z pierwszych osad kolonizatorów z zachodnich rubieży kraju[3]. Sama wieś Siewiernoje, która jest centrum administracyjnym regionu powstała w 1727 roku[3]. Od 1804 roku tereny te podlegają jurysdykcji władzom tomskiej guberni[3]. W XIX wieku zaczyna się napływ ludności z centralnych obszarów Imperium Rosyjskiego, trwają akcje kolonizacyjne, tym samym wzrasta populacja[3]. Tereny te mają pewne znaczenie handlowe, odwiedzają je kupcy z Tomska, a sama ludność trudni się głównie rolnictwem i hodowlą[3]. Było to także miejsce zesłań dla przestępców o charakterze politycznym[4]. W okresie rosyjskiej wojny domowej zajęty przez wojska Białych wiernych rządowi na którego czele stał admirał Aleksandr Kołczak, a następnie przechodzi w ręce bolszewików. Od 1921 roku ziemie te wchodzą pod zarząd dzisiejszego rejonu kujbyszewskiego[3]. W 1926 roku na tych terenach istniało 96 osiedli różnego typu, w skład których wchodziło 4137 gospodarstw domowych, zamieszkiwanych przez 20 804 ludzi[3]. W 1928 i 1930 roku tereny te przechodzą przez serię reform administracyjnych. Ostatecznie rejon siewierny zostaje ustanowiony 7 czerwca 1933 roku[3]. W 1936 roku składał się on z 18 sielsowietów, a na jego terytorium żyło 30 300 ludzi[3]. W latach trzydziestych XX wieku przechodzi przez program forsownej stalinowskiej kolektywizacji[5]. W wyniku kolejnych przekształceń administracyjnych i zmian granic, w 1941 roku rejon siewierny liczy 20 693 dusz, z czego liczba mężczyzn wyniosła 9419, a liczba kobiet 11 274[3]. W czasie wielkiej wojny ojczyźnianej na front wyruszyło łącznie 6000 mieszkańców rejonu, a ich nazwiska wypisane są w specjalnej księdze pamięci[3]. Trzech mieszkańców otrzymało tytuł Bohatera Związku Radzieckiego[3]. Po wojnie następuje powolna odbudowa gospodarki i przestawianie jej z trybu wojennego na pokojowy[3]. W 1946 roku rejon siewierny wygrywa jeden z obwodowych konkursów o przodownictwo pracy socjalistycznej[3]. Za swój wysiłek mieszkańcy otrzymali 50 tysięcy rubli oraz nagrody rzeczowe o wartości 156 tysięcy rubli[3].
Charakterystyka
edytujRejon siewierny położony jest w północno-wschodniej części obwodu nowosybirskiego, w odległości 430 kilometrów od jego stolicy, Nowosybirska[6]. Najbliższa stacja kolejowa znajduje się w Barabińsku i aby do niej dotrzeć należy pokonać 134 kilometry[3]. Administracyjnie rejon podzielony jest na 12 osiedli wiejskich (sielsowietów)[2]. Przez teren rejonu przepływa m.in. rzeka Tara[5]. W gospodarce dominuje głównie rolnictwo, pod uprawy w 2011 roku przeznaczono 8480 hektarów[7]. Łączna wartość wyprodukowanych dóbr rolnych wyniosła w 2011 roku 288,4 miliony rubli, co było wzrostem o 4,6% w porównaniu z 2010 rokiem[7]. W tym samym roku wyprodukowano 4630,5 ton mleka oraz 1834,1 ton mięsa, a także zebrano 6581 ton różnych zbóż[7]. Sektor rolniczy zatrudnia około 17% wszystkich zatrudnionych[2]. W przemyśle dominuje branża gazowa i naftowa[8]. W 2011 roku wydobyto łącznie 855 tysięcy ton ropy naftowej, co było spadkiem o 36% w porównaniu z rokiem poprzednim[8]. Ważną częścią sektora przemysłowego jest też przemysł drzewny[8]. Mieszkańcy korzystają z publicznej komunikacji autobusowej, która umożliwia poruszanie się po terenie rejonu[9]. W 2011 roku z tego środka transportu skorzystało w sumie 123 tysiące pasażerów[8]. Łączna długość dróg na tym obszarze wynosi 315,2 kilometrów, z czego drogi o utwardzonej nawierzchni to 209,1 kilometrów[2].
Według danych z 2010 roku rejon siewierny kieruje 22 publicznymi szkołami różnego szczebla[10]. Opiekę medyczną zapewnia szpital rejonowy z łóżkami dla 115 pacjentów, trzy mniejsze szpitale oraz 18 przychodni zdrowotnych[10]. Działają tu także 23 kluby kulturalne różnego typu, 17 bibliotek, park rekreacyjny, rejonowy dom kultury oraz muzeum rejonowe[2][5].
Część rejonu zajmuje Rezerwat Wasiugański[11].
Demografia
edytujWiadomości ogólne
edytujWedług federalnych statystyk z 2010 roku na obszarze rejonu siewiernego żyło 10 467 ludzi[1]. Dane te różnią się od lokalnych źródeł, które wskazują na liczbę 11 365 w 2010 roku i 11 271 w 2011 roku[12]. Jest to nieznaczny spadek w porównaniu z poprzednią dekadą, gdy w 1998 roku na terenie rejonu mieszkało 12 800 osób[5]. Mimo to w następnej latach przewiduje się niewielki wzrost liczby ludności, w 2015 roku obszar ten ma zamieszkiwać 11 375 ludzi, a do 2020 roku liczba ta ma wzrosnąć do 11 380[13]. Od 2008 roku przeciętne miesięczne wynagrodzenie utrzymuje się na tym podobnym poziomie, w 2008 roku wynosiło 15 041 rubli, w 2009 roku wzrosło do 17 210, w 2010 roku wynosiło 15 550, by w 2011 roku znowu wzrosnąć do kwoty 17 463 rubli[12].
Liczba ludności w ostatnich latach
edytuj| Rok | Liczba ludności |
|---|---|
| 1998 | 12 800 |
| 2007 | 11 363 |
| 2008 | 11 319 |
| 2009 | 11 375 |
| 2010 | 11 365 (10 467) |
| 2011 | 11 271 |
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Gks.ru: Численность населения Российской Федерации по городам, поселкам городского типа и районам на 1 января 2010 года. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e Nso.ru: Северный район. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Severnoe-nso.ru: Историческая справка. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Северный район: История. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Loi.sscc.ru: Северный район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-02)]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Северный район. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Северный район: Сельское хозяйство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Region.newsib.ru: Северный район: Промышленность. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Северный район: Транспорт и связь. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Северный район: Социальная сфера. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ ФГБУ „Государственный заповедник „Васюганский” – Главная [online], vasyganskiy.ru [dostęp 2021-12-18] (ang.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Северный район: Население и занятость. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Северный район: Перспективные показатели развития. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).