Wikipedia

Renzo Palmer

Renzo Palmer, właśc. Lorenzo Bigatti (ur. 20 grudnia 1930 w Mediolanie, zm. 3 czerwca 1988 tamże[1]) – włoski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i głosowy oraz prezenter telewizyjny.

Renzo Palmer
ilustracja
Imię i nazwisko

Lorenzo Bigatti

Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1930
Mediolan

Data i miejsce śmierci

3 czerwca 1988
Mediolan

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodzony w Mediolanie jako Lorenzo Bigatti, Palmer był adoptowanym synem aktorki teatralnej Kiki Palmer, po której odziedziczył pseudonim sceniczny[2]. W 1955 roku zadebiutował w radiu po tym, jak został zauważony na przesłuchaniu dla śpiewaków i przez dwa lata pracował w firmie prozatorskiej „Radio Roma”[3][4].

W 1957 roku zadebiutował na scenie Piccolo w Mediolanie w rewii I pallinisti, po której wkrótce pojawiły się L’anfitrione i La locandiera. W tym samym roku miał również debiut telewizyjny w adaptacji Skąpca reżyserii Vittorio Cottafaviego[3][4].

Przez kilka lat prowadził program Rai Oggi le comiche, nadawany w porze lunchu w soboty, co przysporzyło mu popularności, w tym wśród najmłodszych. Nigdy jednak nie porzucił medium, w którym debiutował artystycznie, biorąc udział przez lata w licznych audycjach radiowych, zwłaszcza rozrywkowych. Palmer był także kilkakrotnie prezenterem radiowym: między innymi w 1970 i 1972 był przed mikrofonami Voi e io, popularnej porannej audycji Rai 1, w 1978 zastąpił Arnoldo Foà jako gospodarz radiowego teleturnieju Il gambero, natomiast w 1984 prezentował, wraz z Patrizią Terreno, Dalla A alla Z, „słowniki sytuacji i uczuć” Ermanno Anfossiego.

W 1983 roku dla telewizji Palmer był gospodarzem, wspierany przez Antonellę Consorti, pierwszy sezon policyjnego teleturnieju Giallo sera, który odniósł wielki sukces wśród publiczności.

Był także uznanym aktorem głosowym. Dla telewizji dubbingował niektóre postacie z kreskówek, takie jak Pies Huckleberry i Snagglepuss[5]. Jako aktor dubbingowy użyczał głosu Oliverowi Reedowi[6].

Zmarł 3 czerwca 1988 roku na raka; został pochowany na Cimitero Monumentale w Mediolanie[5].

Filmografia edytuj

Kino edytuj

  • 1959: Zimowe wakacje – Gianni (głos)
  • 1960: Un dollaro di fifa – Smile
  • 1960: Chi si ferma è perduto – Cavicchioni
  • 1961: Pugni pupe e marinai – Marco Pennacchiotti
  • 1961: Syn marnotrawny
  • 1961: Totòtruffa ’62 – Baldassarre
  • 1961: Il federale – partyzant Taddei
  • 1961: Martwa planeta – Barrington
  • 1962: Escapade in Florence – karabinier
  • 1963: Il figlio del circo – pianista Paper
  • 1963: D’Artagnan contro i 3 moschettieri
  • 1963: Obiettivo ragazze – sierż. Carlo Cerutti
  • 1963: Gniew Herkulesa – Penteusz (głos)
  • 1963: Il vendicatore mascherato – Marco Donato (głos)
  • 1964: La ragazza in prestito
  • 1964: Frenesia dell’estate – Sando
  • 1964: Jedź i zabijaj – pastor Andrews
  • 1964: Wizyta starszej pani – konduktor
  • 1965: Siedmiu w blasku złota – celnik
  • 1965: Con rispetto parlando
  • 1966: Europa canta – szeryf Toro
  • 1966: Il ladro della Gioconda – złodziej #1
  • 1967: Diabolik –
    • minister spraw wewnętrznych / finansów (głos),
    • nowy minister spraw wewnętrznych
  • 1967: Tre notti violente – komisarz
  • 1968: Trzy kroki w szaleństwo – ksiądz (segment „William Wilson”)
  • 1968: House of Cards – Pietro Rossi
  • 1968: Dobranoc signora Campbell – burmistrz
  • 1968: Ammazzali tutti e torna solo – kpt. Lynch (głos)
  • 1969: Bitwa o El Alamein – włoski kapral (głos)
  • 1969: Detektyw – kom. Baldo
  • 1969: La battaglia d’Inghilterra – sierż Donald Mulligan
  • 1972: Lubieżnik – ojciec Lucion
  • 1972: Tedeum – Rags Manure
  • 1973: Masakra w Rzymie – Giorgio
  • 1973: Rugantino – kard. Severini
  • 1974: Nipoti mieli diletti – Menico
  • 1974: Uliczne prawo – komisarz policji
  • 1975: Śmierć sędziego – Vincenzo Terrasini
  • 1975: Zanna Bianca alla ricossa – sierżant
  • 1975: Vai gorilla – Gaetano Sampioni
  • 1976: Il soldato di ventura – Fra’ Ludovico da Rieti
  • 1976: La legge violenta della squadra anticrimine – Maselli
  • 1976: Il grande racket – Luigi Giulti
  • 1976: Skrzyżowanie Kassandra – bileter na stacji
  • 1977: Il cinico, l’infame, il violento – kom. Antonio Astalli
  • 1977: Il monstro – Baruffi
  • 1977: Do widzenia i amen – Parenti
  • 1979: Mani di velluto – kardynał wujek
  • 1981: La dottoressa preferisce i marinai – niedoszły samobójca
  • 1987: Rodzina – wujek Nicola

Telewizja edytuj

  • 1957: Skąpiec – Jakub
  • 1958: La spada di Damocle – Dario Dari
  • 1959: I masnadieri – Schweizer
  • 1965: Il potere e la gloria
  • 1968: Non cantare, spara – ojciec Abraham Dogherty
  • 1973: Tre camerati di Erich Maria Remarque
  • 1968–1977: Oggi le comiche
  • 1969–1971: Nero Wolfe – insp. Cramer (odc. 1-2, 4-6, 8)
  • 1971: Riuscirà il cav. papà Ubu? –
    • król Ubu,
    • car Aleksy
  • 1973: Tre camerati – Otto Köster
  • 1973: Napoleon a Sant’Elena – Napoleon Bonaparte
  • 1974: L’assassinio dei fratelli Rosselli – Carlo Rosselli
  • 1977: Ligabue – Barbiere
  • 1978: Il furto della Gioconda – kom. Lépine
  • 1978: Il balordo – narrator (głos)
  • 1984: I racconti del maresciallo – Giaccheri (odc. 4)
  • 1988: Cuore di mamma – Pietro

Włoski dubbing edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ È morto l’attore Renzo Palmer. La Repubblica, 1988-06-03. [dostęp 2022-11-26].
  2. ↑ Renzo Palmer, addio a un attore versatile e amabilissimo. „La Stampa”. 120 (135), s. 21, 1988-06-04. Turyn: GEDI Gruppo Editoriale. ISSN 1122-1763. [dostęp 2022-11-25]. 
  3. ↑ a b Enrico Lancia, Roberto Poppi: Dizionario del cinema italiano: Gli attori. Rzym: Gremese Editore, 2003. ISBN 88-8440-269-7. (wł.).
  4. ↑ a b Felice Cappa, Piero Gelli, Marco Mattarozzi: Dizionario Dello Spettacolo Del '900. Mediolan: Dalai Editore, 1998. ISBN 88-8089-295-9. (wł.).
  5. ↑ a b Antonio Genna: La pagina di RENZO PALMER. IL MONDO DEI DOPPIATORI. [dostęp 2022-11-26]. (wł.).
  6. ↑ Filme mit Oliver Reed und Renzo Palmer. Filmkenner. [dostęp 2022-11-26]. (niem.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Renzo_Palmer&oldid=71901567”