Romuald Warakomski

Romuald Warakomski vel Roman Wojnicz, ps. „Józef”, „Hilary”, imię zakonne: Marian od Najświętszego Serca Pana Jezusa (ur. 1 września 1908 w Wilnie, zm. 20 czerwca 1986 w Czernej) – karmelita bosy, plastyk, żołnierz Armii Krajowej, kierownik działu technicznego Komórki Legalizacyjnej Sztabu Okręgu Wileńskiego AK.

Marian od Najświętszego Serca Pana Jezusa

Romuald Warakomski
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1 września 1908 Wilno
Data i miejsce śmierci	20 czerwca 1986 Czerna
mistrz nowicjatu
Okres sprawowania	1954–1957
przeor
Okres sprawowania	1957–1960
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	karmelici bosi
Prezbiterat	1953
Odznaczenia

Data urodzenia	1908
Data śmierci	1986
Przebieg służby
Siły zbrojne	SZP-ZWZ-AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	zakonnik

Życiorys

Ukończył szkołę średnią w swoim rodzinnym mieście. W latach 1933–1939 studiował malarstwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W grudniu 1939 r. razem z bratem, Michałem Warakomskim, również plastykiem, wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski, zajmując się produkcją fałszywszych dokumentów dla polskiej konspiracji. W ramach Komórki Legalizacyjnej, podległej Komendzie Okręgu AK Wilno, kierował „Kuźnią”, czyli częścią techniczną, która wytwarzała pieczątki i drukowała dokumenty. Uratował w ten sposób dziesiątki tysięcy Polaków i Żydów od śmierci lub zsyłki do sowieckich łagrów i niemieckich obozów koncentracyjnych. Jednym z uratowanych był ks. Michał Sopoćko. Za czasów okupacji niemieckiej zajmował się też produkcją materiałów do akcji „N” (propaganda w języku niemieckim, skierowana do ludności cywilnej III Rzeszy i żołnierzy Wehrmachtu). Całościowy efekt działalności Komórki Legalizacyjnej to ponad 85 tysięcy dokumentów, tysiące druków propagandowych i publikacji organizacyjnych. Gdy w kwietniu 1945 r. cześć komórki została przeniesiona do Warszawy, Romuald Warakomski przejął kierownictwo tej części, która pozostała w Wilnie. 10 sierpnia tegoż roku NKWD rozbiło jej struktury. Jednak Warakomski uniknął aresztowania i przedostał się do Polski centralnej. Tutaj ponownie związał się ze strukturami konspiracyjnymi, produkując na fałszywe dokumenty dla żołnierzy podziemia antykomunistycznego, m.in. dla Zygmunta Szyndzielarza „Łupaszki” i jego żołnierzy.

W 1947 r., po otrzymaniu zwolnienie od dowództwa struktur konspiracyjnych, inspirując się postacią św. Rafała Kalinowskiego, karmelity i powstańca styczniowego, wstąpił pod przybranym nazwiskiem Roman Wojnicz do nowicjatu ojców karmelitów bosych w klasztorze w Czernej. Otrzymał tu imię o. Marian od Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1953 r., po ukończeniu studiów teologicznych, przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1954–1957 był mistrzem nowicjatu, a w latach 1957–1960 przeorem klasztoru w Krakowie. Zdekonspirowany przez Służbę Bezpieczeństwa, odmówił współpracy z nią. Jednak pod wpływem jej szykan i stałej inwigilacji poprosił w 1961 r. o zwolnienie z posługi kapłańskiej. Do posługi tej powrócił w 1965 r. Ze względu na zły stan zdrowia otrzymał od Stolicy Apostolskiej w 1980 r. przeniesienie do stanu świeckiego, pozostając jednak w klasztorze w Czernej. Tutaj pochowany na cmentarzu zakonnym.

Za życia na prośbę żołnierzy konspiracji wileńskiej spisał swoje wspomnienia zatytułowane Komórka Legalizacyjna Sztabu Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej w latach 1939−1947.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych od rządu polskiego na uchodźstwie (1949)
• Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Armii Krajowej (1973)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2021) – pośmiertnie od Prezydenta RP, na wniosek wniosek Stowarzyszenia „Communio Crucis” im. św. Edyty Stein.