Sława Stećko

ukraińska działaczka nacjonalistyczna, kierowniczka OUN od 1986 roku

Jarosława (Sława) Josypiwna Stećko, ukr. Ярослава (Слава) Йосипівна Стецько, właśc. Hanna Jewhenija Stećko z domu Muzyka[1] (ur. 14 maja 1920 w Romanówce, zm. 12 marca 2003 w Monachium) – ukraińska działaczka nacjonalistyczna, wieloletnia przewodnicząca Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, żona Jarosława Stećki, byłego premiera rządu ukraińskiego utworzonego po proklamacji niepodległości Ukrainy we Lwowie 30 czerwca 1941[2].

Sława Stećko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 maja 1920
Romanówka

Data i miejsce śmierci

12 marca 2003
Monachium

Przewodniczący Kongresu Ukraińskich Nacjonalistów
Okres

od 1991
do 2003

Przynależność polityczna

Kongres Ukraińskich Nacjonalistów

Następca

Ołeksij Iwczenko

Odznaczenia
Order Księżnej Olgi III klasy

Życiorys

edytuj

Była tłumaczką z angielskiego, francuskiego i niemieckiego. Do OUN wstąpiła za namową brata w 1938, przyjęła pseudonim „Sława”. Po wkroczeniu wojsk radzieckich na tereny Kresów, odmówiła przyjęcia legitymacji Komsomołu i zeszła do podziemia. Była łączniczką i sanitariuszką Ukraińskiej Armii Powstańczej. W 1943 została aresztowana we Lwowie przez Niemców za działalność w ukraińskim ruchu oporu.

Po wojnie osiadła w Monachium, gdzie poznała swojego przyszłego męża Jarosława Stećkę, szefa OUN, z którym wspólnie założyła Antybolszewicki Blok Narodów[1]. Po śmierci męża (w 1986) stanęła na czele tej organizacji oraz na czele OUN[2][1]. W okresie stanu wojennego wspierała polską opozycję, organizując zbiórki finansowe[3][4]. Publicznie głosiła, że Polacy i Ukraińcy powinni traktować wspólną historię w taki sposób, jak Amerykanie podchodzą do wojny secesyjnej, tj. „z równym sercem do obydwu stron”[4]. Odmowę otwarcia Cmentarza Orląt Lwowskich uważała za prowokację ze strony polityków prorosyjskich[3].

Po odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości w 1991 wróciła do ojczyzny, w 1992 stanęła na czele założonej przez siebie partii Kongres Ukraińskich Nacjonalistów[2], która odwoływała się do tradycji OUN. Od 1997 aż do śmierci sprawowała mandat poselski do Rady Najwyższej, początkowo z okręgu Iwano-Frankiwsk, od 2002 z listy krajowej Bloku Nasza Ukraina[1].

W 1993 otrzymała honorowe obywatelstwo miasta Lwowa. Została pochowana w Kijowie[4].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Ярослава Йосипівна Стецько: біографія. people.su. [dostęp 2012-01-26]. (ukr.).
  2. a b c Стецько Ярослава Йосипівна. party.civicua.org. [dostęp 2012-01-26]. (ukr.).
  3. a b Bez granic. „Wprost”. Nr 12, 2003. [dostęp 2012-01-26]. 
  4. a b c Jarosława Stećko Josypiwna. smolec.pl. [dostęp 2012-01-26].