Samochodowe Mistrzostwa Europy

Samochodowe Mistrzostwa Europy, International Grand Prix, oficjalnie European Championship – coroczny cykl wyścigów samochodowych typu Grand Prix, organizowany przez AIACR w latach 19311939. Celem Mistrzostw było wyłonienie mistrza w kategorii kierowców, tj. kierowcy, który zdobył najmniej punktów w całym sezonie. Wyścigi składające się na Mistrzostwa Europy nazywane były Grandes Épreuves.

European Championship
International Grand Prix
ilustracja
Dyscyplina

wyścigi samochodowe

Organizator rozgrywek

AIACR

Data założenia

1931

Data rozwiązania

1939

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

Ferdinando Minoia (1931)

Ostatni zwycięzca

Rudolf Caracciola (1938)

Historia

edytuj

Pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w 1931 roku według przepisów Formuły Libre, które zakładały minimalną masę samochodu na poziomie 900 kg. Był to typ wyścigów długodystansowych, które trwały przynajmniej dziesięć godzin, a każda załoga liczyła dwóch kierowców. W roku 1932 wyścigi trwały od pięciu do dziesięciu godzin. W latach 1933–1934 nie rozgrywano mistrzostw. Na sezon 1935 zmieniono przepisy, ograniczające masę pojazdów do 750 kg[1]. W tym czasie Hitler rozpoczął finansowe wspieranie niemieckich konstruktorów wyścigowych, co zaowocowało dominacją Mercedesa i Auto Uniona w drugiej połowie lat 30.[2]. Od 1938 roku obowiązywała nowa formuła, dopuszczająca stosowanie silników wolnossących (o poj. do 4,5 litra) oraz doładowanych (o poj. do 3 litrów)[1]. II wojna światowa uniemożliwiła AIACR wyłonienie mistrza w roku 1939[3]. Korpsführer Adolf Hühnlein, prezydent Oberste Nationale Sportbehörde für die Deutsche Kraftfahrt (Niemieckiego Związku Motorowego) ogłosił mistrzem Hermanna Langa, chociaż według oficjalnej punktacji zostałby nim Hermann Paul Müller[4].

Punktacja

edytuj

W przeciwieństwie do wyścigów Formuły 1, mistrzostwo otrzymywał kierowca z najmniejszą liczbą punktów; w przypadku, kiedy więcej kierowców miało tę samą liczbę punktów, zwyciężał zawodnik z największym pokonanym dystansem. Za pierwsze, drugie i trzecie miejsce przyznawano odpowiednio 1, 2 i 3 punkty. Kierowcy, którzy pokonali przynajmniej trzy czwarte dystansu, otrzymywali 4 punkty. Zawodnicy z przejechaną minimum połową wyścigu zdobywali 5 punktów. Tym, którzy pokonali przynajmniej ćwierć wyścigu, przyznawano 6 punktów. Kierowcy, którzy przejechali poniżej ćwierci dystansu, zdobywali 7 punktów. Zawodnicy, którzy nie wystartowali w wyścigu, otrzymywali 8 punktów[5].

Wyścigi

edytuj
Sezon 1 2 3 4 5
1931   ITA   FRA   BEL
1932   ITA   FRA   DEU
1935   BEL   DEU   SUI   ITA   ESP
1936   MCO   DEU   SUI   ITA
1937   BEL   DEU   MCO   SUI   ITA
1938   FRA   DEU   SUI   ITA
1939   BEL   FRA   DEU   SUI

Mistrzowie

edytuj
Sezon Mistrz Zespół PP Zw. Pod. NO Pkt.
1931   Ferdinando Minoia Alfa Romeo 0 0 2 0 9
1932   Tazio Nuvolari Alfa Romeo 0 2 3 2 4
1935   Rudolf Caracciola Mercedes-Benz 0 3 4 1 11
1936   Bernd Rosemeyer Auto Union 1 3 3 3 10
1937   Rudolf Caracciola Mercedes-Benz 3 3 4 2 13
1938   Rudolf Caracciola Mercedes-Benz 0 1 4 0 8
1939 nie przyznano

Przypisy

edytuj
  1. a b Hans Etzrodt: History, Grand Prix-, American- & Other Formulae. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  2. Scott Russell: Motorsport and WWII - The 1939 Belgrade Grand Prix. [w:] cfm.globalf1.net [on-line]. [dostęp 2014-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-18)]. (ang.).
  3. Leif Snellman, Don Capps: AIACR EUROPEAN CHAMPIONSHIP 1939. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  4. Richard Armstrong: Unfinished Symphony: Why the 1939 European Championship was never won. [w:] forix.com [on-line]. 2002-11-07. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  5. Hans Etzrodt: THE 1931 EUROPEAN AUTOMOBILE CHAMPIONSHIP. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).