Wikipedia

Schronisko Górne w Słupsku

Schronisko Górne w Słupsku lub Schronisko pod Słupskiem II – schronisko na wzgórzu Słupsko na Wyżynie Częstochowskiej będącej częścią Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[1]. Znajduje się we wsi Kostkowice w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Kroczyce[2].

Schronisko Górne w Słupsku
Ilustracja
Skała ze schroniskiem (ściana południowo-zachodnia)
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Położenie

Słupsko, Kostkowice

Właściciel

prywatny

Długość

20 m

Deniwelacja

2

Wysokość otworów

ok. 340 m n.p.m.

Ekspozycja otworów

ku północy

Kod

J.Cz.III-06.46

Położenie na mapie gminy Kroczyce
Mapa konturowa gminy Kroczyce, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Schronisko Górne w Słupsku”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Schronisko Górne w Słupsku”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Schronisko Górne w Słupsku”
Położenie na mapie powiatu zawierciańskiego
Mapa konturowa powiatu zawierciańskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Schronisko Górne w Słupsku”
Ziemia50°35′29″N 19°34′20″E/50,591389 19,572222
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Opis obiektu

edytuj

Schronisko znajduje się w skale Góra Słupska II. Jest to labirynt ciasnych korytarzyków w tej skale, oraz przełazów między luźnymi wantami. Ma kilka otworów. Nieregularnego kształtu i rozmyty otwór główny o północnej ekspozycji znajduje się nad stokiem opadającym do Zalewu Dzibice (zwanego też Zalewem Koskowickim). Za otworem tym jest 4-metrowej długości skośna szczelina, na południowej stronie skały kończąca się otworem w blokowisku skalnym. Dosyć duży jest także trójkątny otwór wschodni. Znajduje się za nim stopniowo zwężająca się salka i ciasny korytarzyk[1].

Schronisko powstało na tektonicznych pęknięciach skały, ale udział w jego powstaniu miała także woda – świadczą o tym występujące w niektórych miejscach ścian kotły wirowe. Schronisko jest suche, w całości oświetlone rozproszonym światłem słonecznym. Na ścianach brak nacieków, a namulisko składa się głównie z wytworzonej współcześnie próchnicy. Skały porośnięte są murawami kserotermicznymi[1].

Historia poznania i dokumentacji

edytuj

Schronisko zostało wymienione w spisie M. Szelerewicza i A. Górnego w 1986 r. jako Schronisko pod Słupskiem II. Jego dokumentację opracował w 2009 r. J. Zygmunt, na podstawie pomiarów własnych i W. Mazika. Plan schroniska sporządził J. Zygmunt[1].

Na wzgórzu Słupsko znajdują się jeszcze trzy inne schroniska: Schronisko Dolne w Słupsku Pierwsze, Schronisko Dolne w Słupsku Drugie, Krzemienny Okap w Słupsku[3].

Szlak turystyczny

edytuj
  Zalew Kostkowicki – Słupsko – Kołaczyk – Góra Zborów – Centrum Dziedzictwa Kulturowego Jury w Podlesicach – Skały Rzędkowickie – Włodowice
 
Plan

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Jerzy Zygmunt, Schronisko Górne w Słupsku, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-08-15].
  2. ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2019-08-15].
  3. ↑ Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-08-15].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Schronisko_Górne_w_Słupsku&oldid=69220089”