Sea Eaglebrytyjski, przeciwokrętowy pocisk odrzutowy, powietrze-woda.

Sea Eagle
Ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

British Aerospace

Rodzaj

powietrze-woda

Przeznaczenie

przeciwokrętowy

Data konstrukcji

1979

Operacyjność

od 1985

Długość

4,14 m

Średnica

0,4 m

Rozpiętość

1,2 m

Masa

580 kg

Napęd

turboodrzutowy Microturbo TRI-60

Prędkość

0,85 Ma

Zasięg

110 km

Naprowadzanie

bezwładnościowe, w końcowej fazie aktywne radiolokacyjne

Masa głowicy

230 kg

Typ głowicy

Przeciwpancerno burząca

Użytkownicy
Indie, Chile, Wielka Brytania, Arabia Saudyjska

Geneza

edytuj

Historia pocisku rozpoczyna się w 1973 roku kiedy to ministerstwo obrony Wielkiej Brytanii ogłosiło zapotrzebowanie na nowy przeciwokrętowy pocisk rakietowy o dużym zasięgu mogący w przyszłości zastąpić rakiety naprowadzana radiokomendowo, z telewizyjną głowicą AJ 168 Martel. Na zapotrzebowanie odpowiedziała firma British Aerospace, która w 1979 roku wybudowała prototyp pocisku oznaczony jako P3T. Testowanie nowej rakiety ukończono w 1982 roku a do produkcji seryjnej już pod nazwą Sea Eagle weszła w 1984 roku.

Konstrukcja

edytuj

Aby sprostać wymaganiom dotyczącym zasięgu rakiety, zdecydowano się na użycie silnika turboodrzutowego o masie około 50 kg. Chwyt powietrza dla silnika umieszczony został pod dolnymi statecznikami pocisku. Naprowadzanie rakiety jest typu „wystrzel i zapomnij”. System naprowadzający składa się z bezwładnościowego układu nawigacyjnego kierującego pociskiem przez większą część lotu, radiowysokościomierza i centymetrowego radaru o zasięgu 30 km firmy GEC Marconi naprowadzającego pocisk na cel w ostatniej fazie lotu. Radiolokator przechodzi na automatyczne śledzenie celu w odległości ok. 18 km. Pocisk leci na wysokości 10 - 20 metrów nad wodą.

Użytkownicy

edytuj

W Wielkiej Brytanii nosicielami pocisków były samoloty Blackburn Buccaneer (4 pociski maksymalnie), Panavia Tornado GR. 1B (4 pociski maksymalnie) oraz Sea Harrier FRS.1/FA.2 mogący przenosić dwie rakiety Sea Eagle. Rakiety zostały również zakupione przez Chile, gdzie do przenoszenia pocisków wykorzystywane są samoloty A-36M Halcon (bojowa odmiana hiszpańskich CASA C-101) oraz Arabia Saudyjska, która uzbroiła swoje Tornado IDS w Sea Eagle. Rakiety zakupiły również Indie, przy czym ich nosicielami obok samolotów są również śmigłowce Sea King Mk.42B.

Bibliografia

edytuj
  • E.F. Rybak. Pocisk przeciwokrętowy Sea Eagle. „Morze”. 2, s. 41-42, 2001. ISSN 1426-529X.