Seweryn Rymaszewski
Seweryn Rymaszewski (ur. 8 stycznia 1882, zm. 19 listopada 1920 w Maciejuńcach) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data urodzenia |
8 stycznia 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 listopada 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 8 stycznia 1882[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 32 Krzemieńczukskiego Pułku Piechoty, w stopniu sztabskapitana[2]. 10 sierpnia 1914 dostał się do niewoli[2].
25 października 1918 został przyjęty przez Radę Regencyjną do Wojska Polskiego, jako były oficer armii rosyjskiej zwolniony z obozu jeńców i mianowany kapitanem z patentem z 23 sierpnia 1915[3]. W czerwcu 1919 został przydzielony z Dowództwa Okręgu Generalnego Łódź do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza I kursu[4]. 4 grudnia 1919, po ukończeniu kursu, został zaliczony do korpusu oficerów Sztabu Generalnego[5].
11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[6]. 18 października 1920 objął dowództwo Grodzieńskiego Pułku Strzelców[7]. Poległ 19 listopada 1920 we wsi Maciejuńce, położonej nad rzeką Szyrwinta. W czasie walki został trzykrotnie ranny, a później dobity bagnetami przez Litwinów[8][9]. Pochowany na cmentarzu Na Rossie[10].
Był żonaty z Zofią, która 17 maja 1939 z miejsca swego zamieszkania w Młynowie, powiatu dubieńskiego, wysłała podanie do Ministerstwa Spraw Wojskowych z prośbą „o łaskawe wystąpienie do Kapituły Virtuti Militari o nagrodzenie ś.p. mego męża Krzyżem Virtuti Militari”[11]. 5 czerwca 1939 ppłk piech. Stanisław Kordziński z rozkazu szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych przesłał podanie Zofii Rymaszewskiej szefowi Biura Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari zaznaczajac, że „ś.p. ppłk Rymaszewski (...) w ewidencji odznaczonych Krzyżem Walecznych (...) nie jest notowany”[12]. 27 czerwca 1939 szef Biura Kapituły płk dypl. Bronisław Rakowski, w odpowiedzi na podanie Zofii Rymaszewskiej napisał: „sprawy odznaczeń orderem woj[ennym]. «Virtuti Militari» należały wyłącznie do kompetencji właściwych dowódców i zostały zakończone w roku 1922. Obecnie nadsyłane prywatne prośby o nadanie tego odznaczenia – Biuro Kapituły pozostawia bez rozpatrzenia”[13].
Informacja o odznaczeniu Orderem pojawiła się w 1928, w opracowaniu Jerzego Dąbrowskiego zatytułowanym „Zarys historji wojennej ...”[14], a w 2 połowie lat 30. XX wieku w inskrypcji nagrobka: Ś. + P. / SEWERYN / RYMASZEWSKI / P. PUŁKOWNIK I D-CA GRO - / DZIEŃSKIEGO P. STRZ. KA - / WALER KRZYŻA / VIRTUTTI MILITARI "V KL! / POLEGŁ ŚMIERCIĄ BOHA - / TERSKĄ W OBRONIE OJCZY - / ZNY, POD MACIEJUŃCAMI / 19. XI. 20 R. / UKOCHANEMU D - CY / OFICEROWIE I SZEREGOWI //[10].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Medal Niepodległości – pośmiertnie 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15][16]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej nr 68 - pośmiertnie 3 marca 1926[17]
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-07]..
- ↑ a b Памяти героев ↓.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 1 z 28 października 1918, poz. 11.
- ↑ Wszendyrówny 2015 ↓, s. 130.
- ↑ Wszendyrówny 2015 ↓, s. 138.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920, s. 500.
- ↑ Dąbrowski 1928 ↓, s. 45.
- ↑ Dąbrowski 1928 ↓, s. 46, 47.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 761.
- ↑ a b Dokumentacja nagrobka
- ↑ Kolekcja ↓, 1–2.
- ↑ Kolekcja ↓, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, 3.
- ↑ Dąbrowski 1928 ↓, s. 51.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-07]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 70.
Bibliografia edytuj
- Rymaszewski Seweryn. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.104-10986 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-09].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Jerzy Dąbrowski: Zarys historji wojennej 81-go Pułku Strzelców Grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Andrzej Wszendyrówny. I kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w budowaniu bezpieczeństwa państwa. „Bellona”. 3 (682), 2015. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1897-7065.
Linki zewnętrzne edytuj
- Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-09].
- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Рымашевский Северин Михайлович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-05-02]. (ros.).
