Siemowit bytomski

Siemowit (Ziemowit) (ur. ok. 1292, zm. pomiędzy 1342 a 1355 rokiem) – książę bytomski w latach 1312–1316 i gliwicki w latach ok. 1340–1342/1355.

Siemowit bytomski

Herb Piastów Górnego Śląska
książę bytomski
Okres	od 1312 do 1316
Poprzednik	Kazimierz bytomski
Następca	Władysław bytomski
książę gliwicki
Okres	od ok. 1340 do 1342/1355
Poprzednik	Władysław bytomski
Następca	Władysław bytomski
Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie
Data urodzenia	ok. 1292
Data śmierci	1342/1355
Ojciec	Kazimierz bytomski
Matka	Helena

Życiorys

Siemowit był trzecim pod względem starszeństwa synem Kazimierza bytomskiego. Nie wiadomo dlaczego ojciec w swoim testamencie właśnie Siemowita uczynił spadkobiercą najbardziej bogatej części swojego władztwa – Bytomia z okręgiem (Od 1311 roku był formalnym korregentem ojca). Pomimo tego rola Siemowita nie była zbyt wielka i to nawet wobec nawiązania kontaktów z dworem Władysława Łokietka na Wawelu. Przy otrzymanym spadku Siemowit utrzymał się tylko do 1316 roku, kiedy w nieznanych bliżej okolicznościach księciem bytomskim został starszy brat Władysław. Następną pewną informację o Siemowicie mamy dopiero z 19 lutego 1327, kiedy razem z braćmi Władysławem i Jerzym złożył w Opawie hołd lenny królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. Można stąd wnioskować, że bez względu na powody utraty w 1316 roku księstwa, pod koniec lat dwudziestych nastąpiło pełne pojednanie między braćmi. Po raz kolejny o Siemowicie dowiadujemy się z dokumentu biskupa wrocławskiego Przecława z Pogorzeli z 1340 roku, gdzie występuje on z tytułem księcia gliwickiego. Jest to zresztą ostatnia wiadomość o Siemowicie, jako osobie żyjącej. Zmarł między 1342 a 1355 rokiem, zapewne bliżej pierwszej z tych dat. Nie pozostawił potomstwa i nie wiadomo gdzie został pochowany. Gliwice zaś na powrót zostały połączone z księstwem bytomskim.

Bibliografia

• Bogusław Tracz: Gliwice. Biografia miasta. Gliwice: Muzeum w Gliwicach, 2019. ISBN 978-83-958939-1-9.
• Alicja Galas, Artur Galas: Dzieje Śląska w datach. Wrocław: Wydawnictwo „Rzeka”, 2001. ISBN 83-911532-7-4.