Siergiej Taboricki

Siergiej Władimirowicz Taboricki (ros. Сергей Владимирович Таборицкий; ur. 31 lipca^?/12 sierpnia 1897 w Petersburgu, zm. 16 października 1980 w Limburg an der Lahn) – rosyjski nacjonalista i monarchista, zabójca Władimira Nabokowa, wraz z Piotrem Szabielskim-Borkiem. Od 1936 do 1945 był zastępcą Biura ds. Uchodźców Rosyjskich w Niemczech, po 1942 członek partii nazistowskiej współpracujący z Gestapo.

Siergiej Taboricki

Сергей Владимирович Таборицкий

Siergiej Taboricki (ok. 1937)
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1897 Petersburg
Data i miejsce śmierci	16 października 1980 Limburg an der Lahn
Rodzice	Anna Władimirowna Siergiej Aleksandrowicz Zapiewałowowie
Małżeństwo	Elisabeth von Knorre

Życiorys

Wczesne lata

Siergiej i jego młodszy brat, Nikołaj Taboricki byli nieślubnymi dziećmi ochrzczonej żydowskiej krawcowej i właścicielki sklepu z modą Anny Władimirownej oraz jej konkubenta Siergieja Aleksandrowicza Zapiewałowa (który zerwał z nią w 1901 roku). Obaj bracia byli wychowywani w wierze prawosławnej. Ojcem chrzestnym Taborickiego był przyszły prokurator, Władimir Sabler. Bracia nosili nazwisko pierwszego męża matki, również żyda, kupca z Oszmiany Wolfa Ajzikowicza Taborickiego, który wyjechał z kraju na długo przed urodzeniem się obojga, w 1887 roku. Według dokumentów uważano ich za dzieci Wolfa Ajzikowicza, ponieważ pierwszy rozwód ich matki miał miejsce dopiero w 1899 roku. Matka została drugim kupcem cechu i poślubiła szlachcica Marasanowa, przyjmując jego nazwisko.

Anna Marasonowa zmarła 14 marca 1914 we Francji, rok później po śmierci matki bracia bezskutecznie próbowali dotrzeć do Petersburskiego Duchownego Konsystorzu z prośbą o uznanie ich za dzieci „rosyjskiej twarzy prawosławnej” i pozbycie się „znamienia Kaina” powołując się na ich religijność oraz sentyment do monarchii. W 1915 ukończył Realschule Gurewicza.

Późniejsze opowieści Taborickiego na temat jego udziału w I wojnie światowej walcząc pod dowództwem Michała Romanowa w składzie Kaukaskiego Krajowego Korpusu Kawaleryjskiego nie mogą być uznane za wiarygodne jako iż udokumentowanych informacji o jego działalności w latach 1915–1919 nie odnaleziono. Jednakże według niektórych raportów był asystentem komisarza Dumy Państwowej i zastępcą Jerzego Dieriugina. Po rewolucji lutowej przybywał na Ukrainie, skąd później wyjechał do Niemiec. W Kijowie, w petluryckim więzieniu, zapoznał się z monarchistą Piotrem Nikiforowiczem Popowem (który nazywał samego siebie „Szabielskim-Borkiem”), z którym następnie komunikował się na wygnaniu.

Emigracja

Na początku, Taboricki żył w Berlinie, później w Meklemburgu, a od stycznia do marca 1922 w Monachium. W tym okresie prowadził działalność redakcyjną w czasopiśmie Łucz, w którym publikował on swoje wiersze. Przed zamachem na Pawła Milukowa pracował jako maszynopisarz. Wiadomo, że z powodów ideologicznych odmówił przyjęcia zleceń ze Związku Radzieckiego. W 1921 roku, przypadkowo spotkał na ulicy w Berlinie byłego polityka Dumy Państwowej, Aleksandra Guczkowa, Taboricki zaatakował go i pobił parasolem, przez co spędził kilka dni w miejscowym więzieniu.

Próba zamachu na Milukowa

Razem z Szabuelskim-Borkiem Taboricki uczestniczył w przygotowaniach do próby zamachu na Pawła Milukowa. Aby to osiągnąć, udali się oni z Monachium do Berlina. Podczas wykładu Milukowa, Taboricki otworzył ogień. Kiedy Władimir Dmitrijewicz Nabokow rzucił się na Szabielskiego, uderzając go w ramię, w którym trzymał rewolwer, Taboricki strzelił trzy razy z bliskiej odległości w Nabokowa. Nabokow umarł natychmiastowo przez strzał w serce. Po tym wydarzeniu Taboricki podszedł do szafy i zabierając swoje ubranie, podszedł do drzwi wyjściowych, ale jakaś kobieta zawołała „Oto zabójca!” i został zatrzymany przez tłum.

Oprócz samego Nabokowa, który zginął na miejscu podczas próby masowej strzelaniny, rannych zostało 9 osób, w tym przewodniczący berlińskiej grupy Kadetów, L. E. Jeliaszew oraz jeden z redaktorów gazety „Rul”, Awgust Kaminka. Badania lekarskie wykazały, że zarówno Szabielski-Bork jak i Taboricki od dawna zażywali narkotyki, których dużą dawkę przyjęli w dniu zamachu. Proces próby zamachu na Milukowa odbył się w dniach 3–7 lipca 1922 roku w berlińskim Sądzie Karnym w Moabit. Sąd skazał Taborickiego na 14 lat ciężkiej pracy za współudział w próbie i celowe zadawanie Nabokowowi poważnych ran, które spowodowały jego śmierć. Jednak już wiosną 1927 roku został zwolniony na mocy amnestii.

Aktywność podczas rządów Nazistów

Od maja 1936 Taboricki był zastępcą Generała Wasilija Biskupskiego w utworzonym przez nazistów Biurze ds. Uchodźców Rosyjskich w Niemczech (Vertrauensstelle für russische Flüchtlinge in Deutschland). Do obowiązków Taborickiego należało prowadzenie archiwum rosyjskiej emigracji i polityczny monitoring jej nastrojów. Po wybuchu wojny ze Związkiem Radzieckim, kierował rekrutacją tłumaczy Wehrmachtu wśród rosyjskich emigrantów. Działalność Taborickiego była prowadzona w bliskim kontakcie z Gestapo. Gleb Rahr opisywał go tymi słowami: „Oschły, szczupły, dosadny, pomarszczony, lekko osłabiony i blady”.

W kwietniu 1937 roku Taboricki ożenił się z Elisabeth von Knorre, wnuczką astronoma Karla Friedricha Knorre, który był członkiem NSDAP od 1931 roku. Po wielu prośbach (włączając prośby do samego Goebbelsa) i odmowach, otrzymał on obywatelstwo niemieckie (w 1938 roku) oraz wstąpił do NSDAP (w 1942 roku). Ukrywał on żydowskie pochodzenie jego matki i przepisywał jej niemieckie korzenie, a fikcyjnemu ojcu „Władimirowi Wasiljewiczowi Taborickiemu” przypisywał status szlachecki. Taboricki, udając szlacheckie pochodzenie, używał niemieckiego nazwiska z „von” (von Taboritzki). Twierdził, że zamach na „przywódcę żydowskiej demokracji” i „nienawidzącego Niemiec” Milukowa, za który odbywał karę kryminalną, był wyczynem dla jego nowej ojczyzny. Podkreślił, że po raz pierwszy ogłosił Protokoły Mędrców Syjonu w Niemczech i był dumny ze swoich prześladowań przez Żydów i „lewicowców”. W 1939 r. utworzył Narodową Organizację Młodzieży Rosyjskiej (NOMR). Organizacja ta znajdowała się pod bezpośrednią kontrolą SS. Była podobna do niemieckiej organizacji Hitlerjugend, której była podporządkowana.

W ostatnich dniach wojny Taboricki uciekł z Berlina, mieszkając później w Limburg an der Lahn. Od czasu do czasu publikował w brazylijskim monarchistycznym czasopiśmie Władimirskij Wiestnik. Zmarł 16 października 1980 roku.