Wasilij Biskupski

rosyjski wojskowy

Wasilij Wiktorowicz Biskupski, ros. Василий Викторович Бискупский (ur. 15 kwietnia?/27 kwietnia 1878 w Tomsku, zm. 18 czerwca 1945 w Nowym Jorku) – rosyjski wojskowy (generał major) i emigracyjny działacz kontrrewolucyjny, monarchista, współpracował z Niemcami podczas II wojny światowej.

Wasilij Biskupski
Василий Викторович Бискупский
Ilustracja
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1878
Tomsk

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 1945
Nowy Jork

Przebieg służby
Lata służby

1895–1918

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Siły Zbrojne Hetmanatu

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

W 1895 r. ukończył 2 korpus kadetów, zaś w 1897 r. nikołajewską szkołę kawaleryjską. Dostał przydział do kawaleryjskiego pułku lejbgwardii. Od 1904 r. służył w 2 dagestańskim pułku kawalerii. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej; był ciężko ranny. W lutym 1913 r. w stopniu pułkownika został odesłany do rezerwy. Zajmował się krótko handlem na Dalekim Wschodzie. Ponownie zmobilizowany brał udział w I wojnie światowej. Od 27 grudnia 1914 r. dowodził 1 moskiewskim pułkiem dragonów lejbgwardii, od 24 marca 1915 r. w stopniu generała majora, od stycznia 1917 r. – I brygadą 3 dywizji kawalerii, zaś od marca tego roku – całą dywizją. Był odznaczony Orderem Św. Jerzego 4 klasy. Wiosną 1918 r. przeszedł na służbę do ukraińskich wojsk hetmana Pawło Skoropadskiego. 29 kwietnia tego roku objął dowodzenie ukraińską armią, którą sprawował do 18 grudnia. 20 lipca został dowódcą ukraińskiej 1 dywizji kawalerii. Na pocz. grudnia starł się z wojskami atamana Hryhorjewa, nacierającymi pod sztandarami Ukraińskiego Dyrektoriatu na Odessę. W 1919 r. wyemigrował do Niemiec. Starał się bezskutecznie o przejęcie dowództwa ochotniczego korpusu gen. Rüdigera von der Goltza w państwach bałtyckich, obiecując zaatakowanie Moskwy. Stanął na czele proniemieckiego Zachodniorosyjskiego Przedstawicielstwa. W marcu 1920 r. uczestniczył w nieudanym puczu Kappa-Lüttwitza. Po jego upadku zbiegł wraz z gen. Erichem Ludendorffem i starał się sformować „kontrrewolucyjną armię”, złożoną z Niemców, Rosjan, Węgrów i Włochów, która doprowadziłaby do restauracji monarchii w krajach Środkowej Europy, w tym też w Rosji. Od końca 1920 r. należał do organizacji „Возрождение” („Aufbau”), skupiającej białych Rosjan i Niemców. Po pewnym czasie stanął na jej czele, sprawując tę funkcję do listopada 1923 r. W okresie międzywojennym był jednym z ideologów tzw. „rosyjskiego faszyzmu”. Mieszkał w Monachium, gdzie w 1923 r. udzielił schronienia nazistom, w tym Adolfowi Hitlerowi. Przy jego pomocy został później kierownikiem placówki dla rosyjskich emigrantów w Charlottenburgu, działającego pod nadzorem Gestapo, zaś w maju 1936 r. – dyrektorem Vertauenstelle für Russische Fluchtlinge w Berlinie. Jednocześnie pełnił funkcję doradcy w ministerstwie spraw wewnętrznych III Rzeszy. Podczas wojny stawiał jednak nie na A. Hitlera, który – według niego – nie rozumiał znaczenia rosyjskiej emigracji w walce z Sowietami, ale na inne środowiska nazistowskie. Pod koniec wojny A. Hitler odsunął go na boczny tor za nie zgadzanie się z niemiecką polityką w stosunku do jeńców wojennych z Armii Czerwonej. Według części źródeł W.W. Biskupski był zaangażowany w spisek przeciwko A. Hitlerowi w 1944 r. Po zakończeniu wojny wyjechał do USA. Był odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza IV klasy, Orderem Świętej Anny II, III i IV klasy i Orderem Świętego Stanisława II i III klasy.

Linki zewnętrzne

edytuj