Solec Kujawski (gromada)
Solec Kujawski – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972.
| gromada | |||
| 1954–1973 | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Województwo | |||
| Powiat | |||
| Data powstania |
5 października 1954 | ||
| Data likwidacji |
1 stycznia 1973 | ||
| Siedziba | |||
| Szczegółowy podział administracyjny (1954) | |||
| |||
| Liczba reprezentantów | |||
| |||
Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954[1] do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973[2], tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972[3][4].
Gromadę Solec Kujawski z siedzibą GRN w mieście Solcu Kujawskim (nie wchodzącym w jej skład) utworzono – jako jedną z 8759 gromad na obszarze Polski[3] – w powiecie bydgoskim w woj. bydgoskim, na mocy uchwały nr 24/3 WRN w Bydgoszczy z dnia 5 października 1954. W skład jednostki weszły obszary dotychczasowych gromad[5] Kabat, Łęgnowo, Makowiska, Otorowo, Plątnowo, Przyłubie i Wypaleniska ze zniesionej gminy Solec Kujawski oraz obszar lasu 546,34 ha z dotychczasowej gromady Brzoza ze zniesionej gminy Bydgoszcz w powiecie bydgoskim, a także większą część gromady Osiek Wielki-Nadleśnictwo[6] (5564 ha[7]) ze zniesionej gminy Rojewo[8] w powiecie inowrocławskim w tymże województwie[9]. Dla gromady ustalono 23 członków gromadzkiej rady narodowej[10].
31 grudnia 1961 z gromady Solec Kujawski wyłączono część obszaru wsi Przyłubie (enklawa o powierzchni 11,6229 ha stanowiąca parcele nr nr kat. 91/17–100/17, 87/18–90/18, 103/24 i 104/24 karty mapy 2 obrębu Przyłubie), włączając ją do wsi Zławieś Wielka w gromadzie Toporzysko w powiecie toruńskim w tymże województwie[11].
1 stycznia 1969 z gromady Solec Kujawski wyłączono grunty o powierzchni ogólnej 64,46 ha, włączając je do miasta (na prawach powiatu) Bydgoszczy w tymże województwie[12].
Gromada przetrwała do końca 1972 roku, czyli do kolejnej reformy gminnej[13]. 1 stycznia 1973 w powiecie bydgoskim reaktywowano gminę Solec Kujawski[14].
Przypisy edytuj
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
- ↑ a b Podział administracyjny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Biuro do spraw Prezydiów Rad Narodowych, 1956.
- ↑ Mała Encyklopedia Powszechna PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1959.
- ↑ Gromady istniały także po II wojnie światowej jako jednostka pomocnicza gmin.
- ↑ Zapsiano błędnie Osiek Wielki, który stanowił odrębną gromadę
- ↑ Drugą, mniejszą część (1643,39 ha) włączono do gromady Wielka Nieszawka w powiecie toruńskim, a granicę podziału wytyczono wzdłuż drogi łączącej leśniczówki Jarki i Jajtawy.
- ↑ W uchwale Nr 24/3 podano błędnie "z gminy Złotniki Kujawskie"; podano poprawnie w Uchwale Nr 27 w tym samy Dzienniku
- ↑ Uchwała Nr 24/3 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 5 października 1954 r. w sprawie podziału na gromady powiatu bydgoskiego; w ramach Zarządzenia Nr 9 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z 18 listopada 1954 w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z 5 października 1954 dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 1 grudnia 1954 r., Nr. 12, Poz. 63)
- ↑ Ogłoszenie uchwały Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Bydgoszczy z 30. IX. 1954, ustalającej liczbę członków gromadzkich rad narodowych powiatu tucholskiego (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 9 października 1954 r., Nr. 10, Poz. 40)
- ↑ Dz.U. z 1961 r. nr 46, poz. 244
- ↑ Dz.U. z 1968 r. nr 45, poz. 327
- ↑ Wykaz miast, osiedli i gromad: stan z dn. 1 I 1971 r., Cz. 1. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny – Biuro Spisów, 1971.
- ↑ Uchwała Nr XVIII/88/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 6 grudnia 1972 r. w sprawie utworzenia gmin w województwie bydgoskim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy z dnia 9 grudnia 1972 r., Nr. 17, Poz. 200)