Bitwa pod Assandun
Bitwa pod Assandun miała miejsce 18 października 1016 r. pomiędzy Duńczykami dowodzonych przez Kanuta Wielkiego a siłami anglosaskimi króla Edmunda II. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Kanuta i zamknęła okres podboju Anglii przez wikingów.
| Najazd Kanuta Wielkiego na Anglię 1015–1016 | |||
 król Edmund II | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
rejon Assandun, Essex | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
Zwycięstwo Duńczyków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata  | |||
| 51,6028°N 0,6948°E/51,602800 0,694800 | |||
Sytuacja przed bitwą edytuj
Po opanowaniu północy Anglii, na wiosnę 1016 roku Kanut Wielki przygotowywał się do oblężenia Londynu. W tym samym czasie zmarł król Ethelred, a jego syn Edmund II został obwołany królem przez radę zebrana w Londynie. Konkurencyjne zgromadzenie w Southampton obwołało królem Kanuta. W maju Kanut podpłynął pod Londyn. Podczas oblężenia wikingowie prowadzili intensywne prace ziemne, sypano szańce i wykopano kanał dla okrętów. Pomimo tego stolica nie poddawała się. W niejasnych okolicznościach Król Edmund II przedostał się do Wessex, zebrał armię i zaatakował Kanuta. Dwie kolejne bitwy stoczone pomiędzy nimi zakończyły się nierozstrzygnięte, następnie królowi udało się na krótko przerwać oblężenie Londynu. Z powodu wyczerpujących się zapasów Kanut zmuszony był opuścić Londyn i pomaszerował z powrotem do swoich okrętów w Orwell, oddając inicjatywę Edmundowi. W październiku Kanut splądrował wschodnią Mercję w poszukiwaniu zapasów. Król Edmund II zebrał (po raz piąty w tym roku) armię z Wessex, prawdopodobnie w silę 5000 wojowników i dogonił Kanuta pod Assandum.
Bitwa pod Assandun edytuj
Wojska Edmunda miały przewagę liczebną nad Duńczykami. Bitwa trwała od 9 rano do wieczora. Pomimo wysokich strat i zapadającego zmroku wikingowie nie uciekali. Poza osobistą odwagą zaważyć na tym mogła słaba znajomość terenu. W kluczowym momencie pole walki opuściły wojska ealdormana Mercji Eadrica Streony. Możliwe, że działał on w porozumieniu z Kanutem, Eadric znany był z oportunizmu. Po jego ucieczce szala walki natychmiast przechyliła się na korzyść Duńczyków. W końcowych godzinach bitwy zginęło wielu angielskich wielmożów, co zaważyło na dalszym oporze przed najazdem.
Konsekwencje edytuj
Po bitwie podpisano porozumienie dzielące Anglię pomiędzy obu władców. Edmund zatrzymał Wessex, Kanut terytoria na północ od Tamizy i Londyn. Edmund zmarł miesiąc po bitwie, możliwe, że w wyniku ran otrzymanych w jej trakcie.
Lokalizacja pola bitwy edytuj
Miejsce bitwy pozostaje kwestią sporną. Lokalizacja odtwarzana jest na podstawie opisu geografii bitwy z różnych kronik anglosaskich (Anglo-Saxon Chronicles). Historycy podzielili się na dwa obozy - bitwę umiejscawia się w okolicy dzisiejszego Ashdon lub Ashingdon, oba w rejonie Essex. Precyzyjną lokalizację potwierdziłoby zidentyfikowanie kościoła ufundowanego przez Kanuta po wygranej (konsekrowanego w 1020 roku) i opisanego w kronikach, niestety żaden z proponowanych (w tym kościół w Ashingdon) nie spełnia wszystkich wymogów.
Bibliografia edytuj
Peter Marren: Battles of the Dark Ages: British Battlefields AD 410 to 1065. Barnsley: Pen & Sword Books, 2006, s. 173–181. ISBN 978-1-84415-270-4.