Okręty podwodne projektu 667BDR
Okręty podwodne projektu 667BDR Kalmar (NATO: Delta III) – radzieckie okręty podwodne o napędzie atomowym, w ramach systemu rakietowego D-9R przenoszące szesnaście pocisków balistycznych klasy SLBM R-29R. Wybudowano czternaście jednostek tego projektu.
| |
| Rodzaj okrętu | |
|---|---|
| Kraj budowy | |
| Projekt | |
| Stocznia | |
| Zbudowane |
czternaście |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
od 1976 |
| Uzbrojenie: | |
| 16 R-29R SLBM | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Wyrzutnie rakietowe |
16 SLBM |
| Sensory |
sonar: |
| Wyposażenie |
• zarządzanie walką: Almaz-BDR |
| Załoga |
130 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
10.600 m³ |
| • w zanurzeniu |
13.000 m³ |
| Zanurzenie testowe |
400 m |
| Długość |
155 m |
| Szerokość |
12 m |
| Napęd: | |
| 2 reaktory, 60.000 KM | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Konstrukcja edytuj
Wymagania dla nowego projektu 667BDR zostały ustalone w roku 1972, zaś sam projekt jednostek tego typu został opracowany w biurze konstrukcyjnym Rubi (Centralne Biuro Konstrukcyjne Wyposażenia Marynarki Wojennej). Okręty tego projektu wyposażone są w 16 pocisków balistycznych R-29R - pierwsze radzieckie morskie pociski wyposażone w głowice MIRV. W odróżnieniu od poprzednich projektów serii 667, okręty typu 667BDR mogą odpalić salwę pocisków w dowolnej konfiguracji i liczbie. Na okrętach tych zainstalowany został system zarządzania walką Almaz-BDR, kontrolujący system torpedowy oraz wykonywane przez okręt manewry bojowe. Okręty te wyposażone zostały pierwotnie w bezwładnościowy system nawigacyjny Tobol-BD, zamieniony następnie na system Tobol-M-1, a ostatecznie na Tobol-M-2. System akustyczny tych okrętów składa się sonaru nawigacyjnego Szmil, bojowym zaś system akustycznym jest system Rubikon, który zastąpił używany na okrętach projektu 667BD pakiet Kercz.
Służba edytuj
Pierwszy okręt projektu 667BDR wszedł do służby w 1976 r., do roku zaś 1982 w stocznia w Siewierodwińsku wybudowała łącznie 14 jednostek tego typu. Uzbrojone jednostki projektu odbywały służbę w bazach Jagielnaja oraz Olenia w ramach Floty Północnej, od 1990 roku natomiast - w ramach rosyjskiej Floty Pacyfiku - w bazie Rybaczij na Kamczatce
Bibliografia edytuj
Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.