Wikipedia

Włodzimierz (Kotlarow)

Włodzimierz, imię świeckie Władimir Sawwicz Kotlarow (ur. 27 maja 1929 w Aktiubińsku, zm. 19 stycznia 2022 w Petersburgu[1]) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, metropolita petersburski i ładoski w latach 1995–2014.

Włodzimierz
Владимир
Włodzimierz Kotlarow
Владимир Котляров
Metropolita petersburski i ładoski
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR
Rosja

Data i miejsce urodzenia

27 maja 1929
Aktiubińsk

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 2022
Petersburg

Miejsce pochówku

Cmentarz Mikołajewski w Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu

Metropolita petersburski i ładoski
Okres sprawowania

1995–2014

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia petersburska

Śluby zakonne

luty 1962

Diakonat

22 maja 1953

Prezbiterat

23 maja 1953

Nominacja biskupia

29 listopada 1962

Chirotonia biskupia

30 grudnia 1962

Odznaczenia
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Medal 850-lecia Moskwy Medal „W upamiętnieniu 300-lecia Petersburga” Medal „Za zasługi w przeprowadzeniu wszechrosyjskiego spisu powszechnego” Order kawalerski Narodowego Orderu Cedru
Order Świętego Sergiusza Radoneżskiego I klasy
Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

30 grudnia 1962

Konsekrator

Aleksy I

Współkonsekratorzy

Pimen (Izwiekow), Nikodem (Rotow), Antoni (Bloom), Filaret (Denysenko)

Życiorys edytuj

Wczesna działalność edytuj

Urodził się w rodzinie prawosławnego diakona jako szóste, najmłodsze dziecko w rodzinie. Ukończył technikum w Dżambule przygotowujące do wykonywania zawodu księgowego, po czym wyjechał do Moskwy na naukę w seminarium duchownym. Po jego ukończeniu w 1952 wrócił do Kazachstanu i podjął pracę psalmisty w soborze św. Mikołaja w Ałmaty. 22 maja 1953 przyjął święcenia diakońskie, zaś w roku następnym – kapłańskie, jako celibatariusz, z rąk metropolity ałmackiego Mikołaja[2]. W tym samym roku podjął w trybie zaocznym studia teologiczne na Leningradzkiej Akademii Duchownej, które ukończył po pięciu latach w trybie stacjonarnym. Po uzyskaniu dyplomu kandydata teologii został zatrudniony w Akademii jako wykładowca liturgiki (do 1962), a następnie Pisma Świętego Starego Testamentu. W tym samym charakterze pracował również w leningradzkim seminarium duchownym.

Pod wpływem biskupa jarosławskiego i rostowskiego Nikodema w lutym 1962 złożył wieczyste śluby zakonne w ławrze Troicko-Siergijewskiej[2], po czym został włączony do składu rosyjskiej misji w Jerozolimie, z godnością archimandryty. Obok Witalija Borowoja był jednym z prawosławnych obserwatorów soboru watykańskiego II[2]. 29 listopada 1962 otrzymał nominację na biskupa zwienigorodzkiego, wikariusza eparchii moskiewskiej. Jego uroczysta chirotonia miała miejsce 30 grudnia tego samego roku z udziałem konsekratorów: patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Aleksego, metropolity krutickiego i kołomieńskiego Pimena, arcybiskupów leningradzkiego Nikodema i suroskiego Antoniego oraz biskupa Filareta[2]. Natychmiast po tym wydarzeniu biskup Włodzimierz wyjechał do Genewy jako przedstawiciel Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przy Światowej Radzie Kościołów.

Biskup edytuj

30 marca 1964 na polecenie Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego wrócił do Rosji i objął katedrę woroneską i lipiecką. Już w roku następnym został wyznaczony na honorowego przedstawiciela Patriarchatu Moskiewskiego przy Patriarchacie Antiocheńskim, tytularnego biskupa podolskiego. Do Rosji wrócił w listopadzie 1966, obejmując katedrę kirowską i słobodzką. 7 października 1967 przeniesiony do eparchii berlińskiej i niemieckiej, z godnością egzarchy patriarchy Moskwy dla Europy Środkowej. 20 października tego samego roku podniesiony do godności arcybiskupiej.

W 1970 wyznaczony na arcybiskupa rostowskiego i nowoczerkaskiego, po trzech latach przeniesiony na katedrę irkucką i czycką. Następnie w latach 1975–1980 był arcybiskupem włodzimierskim i suzdalskim, zaś 1980–1987 – krasnodarskim i kubańskim. W 1987 przeniesiony na katedrę pskowską. Jego wielokrotne przenosiny, według słów duchownego, wynikały z interwencji władz radzieckich w działalność Kościoła[3].

25 lutego 1992 Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego nadał mu godność metropolity, zaś w roku następnym ponownie skierował do eparchii rostowskiej i nowoczerkaskiej. 27 grudnia 1995 metropolita Włodzimierz został metropolitą petersburskim i ładoskim, co łączy się z honorowym członkostwem w Świętym Synodzie. Był również tytularnym proboszczem parafii przy soborze Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu[4].

Początkowo zdecydowany zwolennik ekumenizmu, po konflikcie z częścią duchowieństwa petersburskiego odnoszącego się do tej idei negatywnie, zmienił swoje stanowisko na bardziej sceptyczne[3].

W 2014 odszedł w stan spoczynku z uwagi na wiek. Jako miejsce jego pobytu wyznaczono Ławrę św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu. Metropolita zachował także godność honorowego proboszcza soboru Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej[5]. Zmarł w 2022[1] i został pochowany na Cmentarzu Mikołajewskim w Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu[6].

Odznaczenia edytuj

 
Włodzimierz (Kotlarow) jako arcybiskup krasnodarski z metropolitą warszawskim i całej Polski Bazylim
 
Metropolita Włodzimierz w czasie wizyty patriarchy konstantynopolitańskiego Bartłomieja w Petersburgu. Z prawej patriarcha moskiewski i całej Rusi Cyryl

Świeckie edytuj

  • Medal Komitetu Obrony Pokoju (dwukrotnie)
  • Medal 850-lecia Moskwy (1997)
  • Medal 300-lecia Sankt-Petersburga (2003)
  • Medal za zasługi w przeprowadzeniu Rosyjskiego spisu powszechnego w 2002 roku
  • Medal za zasługi w przeprowadzeniu Rosyjskiego rolnego spisu powszechnego w 2006 roku
  • Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II (2004) i III klasy (1999)
  • Honorowe obywatelstwo Petersburga[3]
  • Order kawalerski Narodowego Orderu Cedru (Liban, 1967)
  • Złoty Medal Komitetu „Champs Elysées” (Francja, 1997)
  • Order Aleksandra Newskiego (2013)[7]

Cerkiewne edytuj

  • Order Świętego Włodzimierza II klasy
  • Order Świętego Włodzimierza I klasy (1967)
  • Order Świętego Sergiusza z Radoneża I klasy (1987)
  • Order Świętego Księcia Daniela Moskiewskiego II klasy (dwukrotnie)
  • Order Świętego Innocentego Metropolity Moskiewskiego i Kołomieńskiego II klasy
  • Order Świętego Makarego Metropolity Moskiewskiego I klasy (2004)
  • Order Świętego Aleksego Metropolity Moskiewskiego II klasy (2008)
  • Order Świętego Andrzeja Rublowa I klasy (2002)
  • Order Świętego Aleksego Metropolity Moskiewskiego I klasy (2012)[8]
  • Medal 1400-lecia Monasteru św. Katarzyny na Synaju
  • Order Świętego Krzyża Ewangelisty i Apostoła Marka (Patriarchat Aleksandryjski)
  • Order Gór Libańskich (Patriarchat Antiochii)
  • Order Świętych Równych Apostołom Cyryla i Metodego (Bułgarski Kościół Prawosławny)
  • Krzyż Świętego Apostoła Pawła (Patriarchat Antiochii)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Отошел ко Господу митрополит Владимир (Котляров). patriarchia.ru, 19 stycznia 2022. [dostęp 2022-01-19]. (ros.).
  2. ↑ a b c d Митрополит Санкт-Петербургский Владимир: «И служи верно…»
  3. ↑ a b c Rosja: 33 – ulubiona liczba metropolity Włodzimierza, honorowego obywatela Petersburga
  4. ↑ ИСТОРИЧЕСКАЯ СПРАВКА. [dostęp 2011-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-12)].
  5. ↑ Удовлетворено прошение митрополита Санкт-Петербургского Владимира о почислении на покой
  6. ↑ Состоялось отпевание митрополита Владимира (Котлярова). patriarchia.ru, 21 stycznia 2022. [dostęp 2022-01-21]. (ros.).
  7. ↑ Президент России вручил митрополиту Санкт-Петербургскому и Ладожскому Владимиру орден Александра Невского
  8. ↑ Патриаршее поздравление митрополиту Санкт-Петербургскому Владимиру с 50-летием архиерейской хиротонии

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_(Kotlarow)&oldid=72349560”