6 Armia (II RP): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Dowództwo i skład: drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia Generał (wojsko) – zmieniono link(i) do Generał; zmiany kosmetyczne |
||
Linia 4:
| grafika =
| opis =
| panstwo = {{Flaga|POL}} [[II Rzeczpospolita Polska]]<br />[[
| sformowanie = [[7 marca]] [[1920]]
| rozformowanie = [[1 czerwca]] [[1921]]
Linia 25:
| kolor =
}}
'''6 Armia (6 A)''' - [[związek operacyjny]] [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]], utworzony w trakcie [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] rozkazem [[Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych|Wodza Naczelnego]] [[Generał
== Historia ==
Linia 42:
27 maja inicjatywę przejęła [[Armia Czerwona]], atakując polskie pozycje wokół Kijowa i okolic na południe od niego. Dokonało się to w chwili niekorzystnej dla Polaków, gdyż 25 maja zreorganizowano wojska na ukraińskim teatrze działań, rozwiązując 2 Armię, jej jednostki przekazano 3. i 6. armii, które włączono w skład [[Front Środkowy (1920)|Frontu Ukraińskiego]]. To właśnie na styku tych formacji, na linii [[Łypowiec (obwód winnicki)|Lipowiec]]-[[Samhorodek]] obsadzonej 13 DP spadło uderzenie 6. dywizji Armii Konnej. Doprowadziło to do ciężkich i zażartych pięciodniowych walk, w których ostatecznie uczestniczyły: 13 DP i 1 DJ, wzmocnione kilkoma batalionami z odwodów Frontu Ukraińskiego oraz cała armia Budionnego (4, 6, 11 i 14 DK). Mimo początkowych klęsk (doszczętne wybicie 28 maja dwóch batalionów) ostatecznie wojska polskie osiągnęły sukces, okupiony jednak zużyciem odwodów.
5 czerwca Konarmia zaatakowała ponownie, tym razem zmieniając taktykę - tym razem miała dokonywać pozorowanych ataków oraz koncentrować siły w określonych punkcie. Takim był Samhorodek, będący na styku dwóch armii. W wyniku tego 1 AK dostała się na tyły polskie, zagrażając całemu Frontowi Ukraińskiemu. Mimo zagrożenia, formacja Iwaszkiewicza odniosła sukces w walce z 14 A pod
Wobec niepowodzeń dowództwo polskie zdecydowało reaktywować 2 Armię, w której skład weszła wydzielona z 6 A 5 DP. Mimo sukcesów przez nią osiągniętych, Iwaszkiewicz 20 czerwca utracił Żmerynkę, a 28 czerwca powstał wyłom między armiami, zwiększony faktem cofnięcia linii 2. armii o 50 km w stosunku do innych formacji. Jednak nowy dowódca Frontu, gen. por. [[Edward Rydz-Śmigły]] postanowił skorzystać z sytuacji i przy okrążyć Budionnego 2 A i przy oskrzydleniu przez [[1 Dywizja Piechoty Legionów|1 DPLeg.]] (3 A) i [[18 Dywizja Piechoty (II RP)|18 DP]], która miała uderzyć na [[Równe]] i 30 czerwca doszło do walk spotkaniowych koło [[Hryców|Hrycowa]], które ostatecznie poprawiły sytuację 2 Armii. W tej sytuacji dowództwo sowieckiego [[Front Południowo-Zachodni (radziecki)|Frontu Południowo-Zachodniego]] (12 A, 14 A i 1 AK) zdecydowało o użyciu przeciwko dywizji gen. por. [[Franciszek Krajowski|Krajowskiego]] 45 DS wspomaganej przez brygadę kawalerii. Do starcia doszło w okolicach [[Zasław (Ukraina)|
[[Plik:Bitwa pod brodami 1920.png|250px|left|Bitwa pod Brodami]]
W tym samym czasie na prawej linii wojsk Iwaszkiewicza doszło do przerwania frontu w rejonie [[Bar (miasto na Ukrainie)|Baru]] przez 60 DS i wejścia na tyły wojsk polskich przez 8 DK w [[Płoskirów|Płoskirowie]], co doprowadziło do rozpoczęcia odwrotu na [[Zbrucz]]. 4 lipca 2 Armia utraciła [[Równe]], mimo to 5 lipca 18 DP zdobyła Zasław i połączyła się z XX BP z 5 DP z tejże armii. Następnie 8/9 lipca grupa gen. Krajowskiego rozpoczęła odwrót na [[Krzemieniec (miasto)|Krzemieniec]], w którym była bezskutecznie atakowana przez 11, 8 i 14 DK i 45 DS. Położenie 18. dywizji poprawiło się 10 lipca, gdy Budionny wezwał 14 DK w rejon Równego.
Od tej pory
=== Kontrofensywa ===
| |||