Antonio Andrea Galli
Antonio Andrea Galli CRL (ur. 30 listopada 1697 w Bolonii, zm. 24 marca 1767 w Rzymie) – włoski kardynał.
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 listopada 1697 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 marca 1767 |
| Prefekt Kongregacji Indeksu | |
| Okres sprawowania |
1757–1767 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
11 grudnia 1713 |
| Prezbiterat |
1726 |
| Kreacja kardynalska |
26 listopada 1753 |
| Kościół tytularny | |
Życiorys edytuj
Urodził się 30 listopada 1697 roku w Bolonii, jako syn Sebastiana Galliego i Teresy Marii Mazzoni[1]. Podstawowe wykształcenie odebrał w domu, a następnie uczęszczał do szkoły jezuickiej w rodzinnym mieście i wstąpił do zakonu kanoników regularnych (potem przeniósł się do laterańskich)[1]. 11 grudnia 1713 roku złożył profesję zakonną i udał się do Rzymu, gdzie później uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Bolońskim[1]. W 1726 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. W latach 30. XVIII wieku należał do umiarkowanej frakcji antyjezuickiej, lecz nie popierał tez jansenistycznych, bardziej skupiając się na naukowych kategoriach[1]. W 1736 roku odrzucił propozycję zostania opatem klasztoru w Neapolu, gdyż nie chciał opuścić Rzymu, lecz kilka miesięcy później został opatem w rodzinnej Bolonii[1]. Pracował w Kurii Rzymskiej, a w 1751 roku został przełożonym generalnym swojego zgromadzenia[1]. 26 listopada 1753 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Ss. Bonifacio e Alessio[2]. W 1755 roku został członkiem grupy kardynałów, której zadaniem było poradzenie sobie z jansenistami sprzeciwiającymi się założeniom konstytucji apostolskiej Unigenitus[1]. W tym samym roku został penitencjariuszem większym[2]. Rok później został protektorem teatynów, w 1757 roku – prefektem Kongregacji Indeksu[1]. W czasie pontyfikatu Klemensa XIII, Galli został sprawozdawcą z procesu beatyfikacyjnego Jana de Palafox y Mendozy[1]. Po jego śmierci proces był kontynuowany przez Lorenza Ganganelliego, lecz w 1777 roku został zablokowany przez Piusa VI[1]. Galli zmarł 24 marca 1767 w Rzymie[2].