Gwiazdy typu widmowego G
Gwiazdy typu widmowego G – gwiazdy, których fotosfery mają temperaturę w zakresie 5000–6000K. Słońce należy do tzw. żółtych karłów, mających typ widmowy G i klasę jasności V.
W widmie światła gwiazd typu G linie wodoru są stosunkowo słabe, natomiast licznie występują linie niezjonizowanych metali. Bardzo silne są linie zjonizowanego wapnia. Typowe linie widmowe: Ca I (linie H i K), Fe I, Ti I, Mg I, seria Balmera oraz niektóre linie molekularne (najsilniej związanych cząsteczek).
Określanie jasności absolutnej gwiazd typu widmowego G nie jest łatwe, jako że ich widma nie dają wielu bezpośrednich wskazówek na ten temat. Zazwyczaj do określania jasności używa się linii absorpcyjnych zjonizowanego strontu i żelaza. Dokładniejsza wartość jasności absolutnej może zostać uzyskana dzięki obserwacji efektu Wilsona-Bappu[1].
Najjaśniejszą (pod względem jasności absolutnej) znaną gwiazdą typu G jest nadolbrzym HD 21776 (HR 8752) położony w gwiazdozbiorze Kasjopei[1].
Pod względem jasności wizualnej najjaśniejszą gwiazdą pojedynczą (pomijając Słońce) jest Mufrid (η Boötis, typ G0IV). Szósta co do jasności gwiazda na niebie, Kapella, jest układem podwójnym dwóch olbrzymów o typach widmowych G0 i G5. Najbliższą Słońcu gwiazdą typu G jest Alfa Centauri A (ok. 4,3 roku świetlnego).
Gwiazdy typu G stanowią ok. 17% gwiazd na niebie i około 9% gwiazd w naszej galaktyce[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b James Kaler: Stars and their Spectra: An Introduction to the Spectral Sequence. Cambridge University Press, 1997, s. 123-131. ISBN 0-521-58570-8.
- ↑ J. M. Kreiner: Astronomia z astrofizyką. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1988, s. 188. ISBN 83-01-07646-1.
Bibliografia edytuj
- J. M. Kreiner: Astronomia z astrofizyką. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1988, s. 185, 188. ISBN 83-01-07646-1.
- K. Rochowicz: Kuzynki Słońca. Elementarz Uranii, 2007-01-20. [dostęp 2011-09-15].