Zawonie
Zawonie – dawna wieś, obecnie na terenie Ukrainy, rejonu czerwonogrodzkiego obwodu lwowskiego. Leżała na skraju lasu na południowy wschód od Parchacza[1].
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 50°16′53″N 24°18′50″E/50,281389 24,313889
| |
Zawonie jako samodzielna gmina jednostkowa powstały II Rzeczypospolitej 23 kwietnia 1930 z części obszaru gminy Sielec Bełzki[2]. Od 1934 roku wieś należała do zbiorowej wiejskiej gminy Parchacz w powiecie sokalskim w woj. lwowskim[3]. W związku z poprowadzeniem nowej granicy państwowej na Bugu i Sołokii, wieś wraz z całym obszarem gminy Parchacz znalazła się w Związku Radzieckim.
6 marca 1944 roku wioska przestała istnieć w wyniku pacyfikacji dokonanej przez Niemców i Ukraińców[4]. Mężczyzn wywieziono do niemieckiego obozu koncentracyjnego Gross - Rosen, a kobiety do obozu w Ravensbrück W latach 1944–1945 w niemieckich obozach oraz z rąk nacjonalistów ukraińskich z OUN - UPA zginęło łącznie 110 Polaków z Zawonia[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Zawonie na mapie austriackiej z XIX wieku
- ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 29, poz. 255
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 554
- ↑ Kisielewicz Andrzej: Zapomniana tragedia Zawonia. Uważam Rze 2011, 32, 12-18.09.2011, 67-69. [ISSN 2082-8292]
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 1025, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
Linki zewnętrzne edytuj
- [1] www.math.uni.wroc.pl/~kisiel/Zawonie.html [19.09.2011]
- Zawonie na mapie katastralnej (w:) Szukaj w archiwach (Szwa) PL/29/280/0/26.1/3200, Archiwum Narodowe w Krakowie (ANK=29), zespół archiwalny nr 280/0 Kataster galicyjski, seria 26.1 Kataster Żółkiew - mapy, jednostka archiwalna (sygnatura) nr 3200 Sielec z miejscowością Zawonie w Galicyi Powiat podatkowy Sokal, plik 11.jpg
- Zawonie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 501.