Kartaczownica Billinghurst-Requa

Kartaczownica Billinghurst-Requa (ang. Billinghurst-Requa Battery Gun) - amerykańska kartaczownica salwowa skonstruowana w 1861 roku przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta. Używana podczas wojny secesyjnej przez armię Unii.

W XV wieku na uzbrojeniu wielu armii pojawiły się organki. Broń tego typu miała dużą siłę ognia, ale z uwagi na długi czas ładowania broni odprzodowej mogła na ogół oddać w czasie starcia tylko jedna salwę. Wada ta sprawiła że wraz z rozwojem broni artyleryjskiej w XVIII wieku organki jako broń przestarzała zniknęły z uzbrojenia. W XIX wieku pojawiła się podobna do organek broń odtylcowa - kartaczownica salwowa. Do broni tego typu należała kartaczownica skonstruowana przez Josephusa Requa i Wiliama Bilinghursta.

Opatentowana przez nich kartaczownica miała 25 luf kalibru .58 (14.7 mm) ułożonych w pojedynczym rzędzie. Wszystkie lufy były ładowane jednocześnie przy pomocy ładownika składającego się z dwóch połączonych zawiasami listew pomiędzy którymi umieszczano naboje. Nabój do kartaczownicy składał się z metalowej łuski w kryzą wystającą, elaborowanej prochem czarnym i ołowianego pocisku. Z tyłu łuski znajdował się otwór zapałowy. Lufy od tyłu zamykał pojedynczy zamek ryglowany przy pomocy znajdujących się na jego końcach układów kolankowo-dźwigniowych. Według projektu odciągniecie za pomocą linki, a następnie spuszczenie kurka miało spowodować odpalenie naboju w środkowej lufie. Płomień miał się następnie przedostawać kanałem wewnątrz zamka i za pośrednictwem otworów zapałowych w łuskach odpalać następne naboje. W wersji seryjnej ten mechanizm odpalający zastąpiono odkrytym rowkiem wypełnianym luźnym prochem zapalanym ręcznie.

Prototyp kartaczownicy Billinghurst-Requa został wykonany w 1861 roku przez spółkę Billinghurst Co. z Rochester. Prototyp zaprezentowano następnie publicznie przed budynkiem New York Stock Exchange. Po pokazie kilkadziesiąt sztuk tej broni zostało zakupione przez armię Unii. Następnie została ona użyta w kilku bitwach, ale okazała się bardzo wrażliwa na warunki atmosferyczne. Podczas opadów deszczu broń z odkrytym rowkiem wypełnionym higroskopijnym prochem stawała się bezużyteczna. Dlatego broń wycofano z uzbrojenia jednostek liniowych i przeznaczono do obrony mostów. Ustawiona pod zadaszeniem, chroniona przed wilgocią kartaczownica potrafiła przy trójosobowej obsłudze oddać do 175 strz./min dzięki czemu małe oddziały chroniące mosty miały znaczną siłę ognia. Donośność pocisków sięgała 1200 m. Po zakończeniu wojny secesyjnej kartaczownica Billinghurst-Requa została wycofana z uzbrojenia zastąpiona nowocześniejszą kartaczownicą Gatlinga.

Bibliografia

1. 1. W: George M. Chinn: The Machine Gun. History, Evolution, and Devolopment of Manual, Automatic, and Airborne Repeating Weapons.. T. I. Cz. II. Waszyngton: Bureau of Ordance. Department of the Navy, 1951, s. 35-36. (ang.).
2. Bogusław Trzaskała. Mitraliezy i kartaczownice. „Broń i Amunicja”. 2008. s. 24-25. ISSN 1644-339x.