Sport walki
Sporty walki – ogólne określenie sportowych wersji technik walki, w odróżnieniu od sztuk walki − które są nieusportowionymi systemami samoobrony, niekiedy połączonymi z dążeniem do psychofizycznego samodoskonalenia. Niektóre sztuki walki zostały przystosowane do celów rywalizacji sportowej i są uznawane również za sporty walki (np. judo czy savate).
Sporty walki na igrzyskach olimpijskich
edytujSporty walki były obecne już w programie starożytnych igrzysk olimpijskich. Zawodnicy rywalizowali w boksie, zapasach i pankrationie.
Szereg sportów walki znalazło się również wśród dyscyplin nowożytnych letnich igrzysk olimpijskich. Zawody w zapasach i szermierce obecne są w programie olimpijskim od pierwszych igrzysk w Atenach w 1896 roku. Od 1904 roku o medale olimpijskie walczą również bokserzy, a od 1964 roku judocy. Najmłodszym olimpijskim sportem walki jest taekwondo, które zadebiutowało podczas igrzysk w Sydney w 2000 roku (w Seulu w 1988 roku jako dyscyplina pokazowa).
Niektóre sporty walki i ich klasyfikacja
edytuj- oparte na uderzeniach:
- oparte na chwytach:
- oparte na chwytach i uderzeniach (wszechstylowe):
- oparte na walce z bronią:
Bibliografia
edytuj- Cynarski, W. J. Sztuki walki Budo w kulturze Zachodu, WSP, Rzeszów 2000;
- Kalina, R. Teoria sportów walki, wyd. Centralny Ośrodek Sportu, Warszawa 2000;
- Lewis, Peter Sztuki walki wschodu, REBIS, Poznań 1998;
- Miłkowski, Jerzy Sztuki i sporty walki Dalekiego Wschodu, SiT, Warszawa 1987;
- Pawluk, Janusz Saga o Budo, NWP, Warszawa 1991;
- Witkowski K. Z historii systemów walk Dalekiego Wschodu, AWF Wrocław 1993.