Springer spaniel angielski
Springer spaniel angielski – rasa psów należących do grupy psów aportujących, płochaczy i psów dowodnych, zaklasyfikowana do sekcji płochaczy. Typ wyżłowaty[1]. Podlega próbom pracy[2].
 Springer spaniel angielski | |
| Inne nazwy |
English Springer Spaniel |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VIII, Sekcja 2, |
Rys historyczny
edytujDawną różnorodną grupę psów określanych mianem „spanieli lądowych” podzielono na dwie grupy ze względu na wielkość. Te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), służyły bowiem głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników. Z chwilą wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania. Springer spaniel angielski pochodzi z linii hodowlanej wcześniej zwanej spanielem z Norfolk[3]. Uchodzi za przodka wszystkich rodzajów spanieli z wyjątkiem clumber spaniela[1].
Użytkowość
edytujWszechstronny pies myśliwski[1].
Zachowanie i charakter
edytujSpringer spaniel angielski jest psem posłusznym[1], opanowanym, dobrym aporterem, także z wody. Wobec obcych zachowuje się z rezerwą. Towarzyski, toleruje dzieci.
Budowa
edytuj- głowa: dość szeroka, stop wyraźnie zaznaczony, bruzda pomiędzy oczami,
- oczy: ciemnoorzechowe, łagodne i uważne[1]; wadą jest widok trzeciej powieki,
- uszy: osadzone blisko głowy, na linii oczu, zwisające,
- tułów: silnie umięśniony, z dobrze rozwiniętą, głęboką klatką piersiową,
- ogon: nisko sadzony, noszony poziomo, dobrze owłosiony; tradycyjnie go przycinano, obecnie już się tego nie robi.
Szata i umaszczenie
edytujSzata jest gładka, dość gęsta, średniej długości, przylegająca, dzięki czemu chroni psa przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. Dopuszcza się każdy kolor szaty występujący u spanieli lądowych; najbardziej jednak pożądane jest umaszczenie biało-brunatne i biało-czarne, także z podpalanymi plamami[1].
Zdrowie i pielęgnacja
edytujSpringer spaniel angielski potrzebuje regularnego ruchu, spacerów i możliwości wybiegania się. Jego sierść wymaga regularnej pielęgnacji. Ciężkie, zwisające uszy podatne są na stany zapalne. Zdarzają się też u przedstawicieli tej rasy uczulenia, choroby oczu oraz dysplazja stawu biodrowego i łokciowego[3].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 133. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Wzorzec rasy. Ostatni dostęp: 2012-01. zkwp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-29)].