Srebrna (Warszawa)
Srebrna – osiedle w dzielnicy Wola w Warszawie[1][2][3].
| Osiedle Warszawy | |
 Widok na osiedle od południa, od strony ulicy Towarowej. Na pierwszym planie Srebrna, w głębi skyline Warszawy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Powierzchnia |
0,046 km² |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′37″N 20°59′25″E/52,226944 20,990278
| |
Położenie i charakterystyka edytuj
Osiedle Srebrna znajduje się na warszawskiej Woli, w południowo-zachodniej części obszaru Miejskiego Systemu Informacji Mirów[4][5]. Jest położone między ulicami: Towarową, Miedzianą i Pańską oraz kolejową linią średnicową (w pobliżu przystanku kolejowego Warszawa Ochota)[1] i dalej Alejami Jerozolimskimi[2]. Przez jego obszar przebiegają ulice: Srebrna, istniejąca od XIX wieku[1] i Platynowa, wyznaczona w 1961 roku[6][4]. Powstało w miejscu, w którym przed II wojną światową znajdowały się jedne z największych zakładów metalurgicznych Warszawy: B. Hantke, Bormann, Szwede i Spółka oraz Gerlach-Lampe, a także kamienice przewidziane dla robotników[1]. Jego powierzchnia wynosi 4,6 hektara[1].
Zespół mieszkaniowy składa się z sześciu powtarzalnych budynków wielorodzinnych o 11 kondygnacjach[1][4][7] mieszczących się pod adresami: ul. Platynowa 4, 6, 8, 10 i ul. Srebrna 6 i 10[4]. Wybudowano je w technologii monolitycznej w latach 1963–1966 według projektu architektów Jana Bogusławskiego i Bohdana Gniewiewskiego[1][2]. Ze względu na dużą szerokość posiadają one wewnętrzny układ korytarzowy[8]. W budynkach, na parterach zaprojektowano pralnie i suszarnie oraz garaże[8]: dziewięć boksów w każdym budynku, łącznie 54[7]. Lokale mieszkalne zaprojektowano w typach M3 z kuchnią bez okna i M4[7]. Zabudowę uzupełniły szkoła, przedszkole, pawilon handlowy od strony ulicy Miedzianej oraz garaże[1][7]. Całość zaplanowano na 660 mieszkań (1578 pomieszczeń[9]) dla ok. 2100[1]–2500 mieszkańców[8]. Kubatura bloków to 128 764 m³[9].
Pomiędzy budynkami mieszkalnymi wyznaczono strefę wypoczynkowo-rekreacyjną[1]. Kompozycja zabudowy uwzględniała budynki przedwojenne poddane renowacji[1]: zabytkowy pałacyk Heurteuxa (ul. Srebrna 12), mieszczący Muzeum Woli[10] i budynek mieszczący się ówcześnie przy ul. Miedzianej 10[7]. Do wybudowania zespołu mieszkaniowego niezbędne były wyburzenia pozostałości po przedwojennej zabudowie oraz prowizorycznych zabudowań i warsztatów stanowiących część rejonu nazywanego „Dzikim Zachodem”[8][7]. Za jego realizację odpowiedzialne było Przedsiębiorstwo Budownictwa Mieszkaniowego „Centrum”[11].
Stanowi jedno z tzw. „metalowych” osiedli w Warszawie, obok pobliskich Złotej i Miedzianej[8]. Nazwa wywodzi się od ulicy Srebrnej[7].
Budynek przy ul. Platynowej 10 znalazł się wśród dziesięciu nominowanych obiektów w konkursie „Mister Warszawy” za 1965 rok[12].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 810, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 197. OCLC 831027217.
- ↑ Rada miasta stołecznego Warszawy, Uchwała nr XXV/697/2020 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, 30 stycznia 2020, s. 61.
- ↑ a b c d Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2021-11-28].
- ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
- ↑ Rada Narodowa m.st. Warszawy, Uchwała nr 28 Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 24 listopada 1961 roku w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy” (22/96), Warszawa, 20 grudnia 1961, s. 2.
- ↑ a b c d e f g Krystyna Krzyżakowa, Awans „Dzikiego Zachodu”, „Stolica” (11 (849)), Warszawa, 15 marca 1964, s. 2, ISSN 0039-1689.
- ↑ a b c d e Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 115–116. ISBN 83-85028-56-0.
- ↑ a b Barbara Opławska i inni, Warszawskie osiedla ZOR, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1968, s. 153.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: "Arkada" Pracownia Historii Sztuki, 1998, s. 141. ISBN 83-908950-0-5.
- ↑ Krystyna Krzyżakowa, Śródmiejskimi śladami PBM – Centrum, „Stolica” (11 (953)), Warszawa, 13 marca 1966, s. 2, ISSN 0039-1689.
- ↑ Krystyna Krzyżakowa, Mister Warszawy po raz siódmy, „Stolica” (47 (937)), Warszawa, 21 listopada 1965, s. 3, ISSN 0039-1689.