Stanisław Falkiewicz
Stanisław Falkiewicz (ur. 29 maja 1889 w Gródku, zm. 1970) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, pisarz i publicysta wojskowy.
| ||
| ||
 kapitan piechoty
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 29 maja 1889 Gródek | |
| Data śmierci | 1970 | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | 1914–1917, 1920–1935, 1939–1945 | |
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie | |
| Formacja | Legiony Polskie | |
| Jednostki | Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa | |
| Odznaczenia | ||
      
| ||
ŻyciorysEdytuj
Urodził się w Gródku, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Antoniny z Tarasowiczów[1]. Był starszym bratem Tadeusza (1897–1981)[1].
W 1907 ukończył gimnazjum we Lwowie, a w 1912 studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[2]. W 1909 został członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego[2]. Po ukończeniu studiów podjął pracę nauczyciela[2].
Na początku sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 Pułku Piechoty[3]. 31 lipca 1915 w czasie bitwy pod Jastkowem został ranny[3]. Był wówczas sierżantem[4]. Leczył się w Szpitalu Fortecznym nr 9 w Krakowie[4]. 11 stycznia 1916 został odnotowany w zakładzie leczniczym w Pieszczanach[3][5]. W tym samym roku został przydzielony do Biura Prasowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego[2]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie[2][6]. W latach 1918–1919 pracował w szkolnictwie cywilnym[1].
W lipcu 1920 został powołany do służby w Wojsku Polskim i przydzielony do Oddziału III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta[2]. Później został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie[7][8]. Od 1921 pełnił funkcję zastępcy redaktora „Żołnierza Polskiego”[1]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 2. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział naukowo-oświatowy[9]. W sierpniu 1925 został przeniesiony do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisko referenta oświatowego[10]. W maju 1927 został przeniesiony z KOP z równoczesnym przydziałem do WINW[11][12] na stanowisko redaktora „Żołnierza Polskiego”[1]. Redakcją kierował do września 1932, kiedy to został przydzielony do Prezydium Rady Ministrów[13][1]. W marcu 1934 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w WINW[14]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[15]. Po zakończeniu służby wojskowej został sekretarzem Głównej Rady Programowej Polskiego Radia[1]. W 1939 został zmobilizowany. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[16].
Stanisław 2 marca 1919 zawarł związek małżeński z Laurą Konopnicką[1] (zm. 1940), z którą miał córkę Marię (1922–1999) ps. „Gerhard”, „Gerard”, sanitariuszkę, łączniczkę i intendentkę awansowaną na stopień starszego sierżanta Armii Krajowej[17].
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7195
- Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[20][21]
- Krzyż Walecznych[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi[22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka „Za wierną służbę”[3]
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g h i j Łoza 1938 ↓, s. 171.
- ↑ a b c d e f Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 582.
- ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ a b III Lista strat 1915 ↓, s. 9.
- ↑ V Lista strat 1916 ↓, s. 8, tu podano Piszczany..
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że członkiem POW był od 1 sierpnia do 1 września 1917.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1411, 1540.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1279, 1401.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 20 sierpnia 1925 roku, s. 464.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 156.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 822.
- ↑ Naczelnemu redaktorowi na pożegnanie. „Żołnierz Polski”. 35, s. 690, 1932-10-01. Warszawa..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 12 marca 1934 roku, s. 86.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 86.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Maria Falkiewicz. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-09-25]..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 332.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 9.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 392.
BibliografiaEdytuj
- Lista strat Legionu Polskiego od lipca do października 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-10-01.
- V Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-04-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima - Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-25].
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-25].