Stanisław Galicki
Stanisław Galicki, ros. Станислав Степанович Галицкий (ur. 21 października?/3 listopada 1911 w Kijowie, zm. 21 marca 1980 tamże) – Polak[1], generał major Armii Czerwonej i generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 listopada 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 marca 1980 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1931–1951 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
Polak[1]. Od listopada 1931 służył w Armii Czerwonej, absolwent Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Tambowie. Pełnił różne funkcje szkoleniowe i dowódcze w Azji Środkowej. Walczył w wojnie radziecko-niemieckiej w latach 1941–1943 jako dowódca pułku kawalerii, piechoty i zastępca dowódcy dywizji piechoty, pułkownik z 1943.
W 1943 przeszedł szkolenie w Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa w Moskwie. W lecie 1943 skierowany na stanowisko zastępcy dowódcy 2 Dywizji Piechoty do spraw polityczno-wychowawczych. Uczestnik bitwy pod Lenino[2]. Od grudnia 1944 był dowódcą 3 Dywizji Piechoty, generał major z marca 1944. Po nieudanej próbie szturmu na Warszawę we wrześniu 1944 załamał się psychicznie i zrzekł dowodzenia. W 1945 został dowódcą 1 Szkolnej Dywizji Piechoty, przeformowanej po wojnie w 18 Dywizję Piechoty, dowódca 14 Dywizji Piechoty[3]. W lutym 1946 powrócił do ZSRR, zdemobilizowany w 1951 roku.
Zmarł 3 listopada 1980. Został pochowany na wojskowym Cmentarzu Łukianowskim w Kijowie.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (15 lutego 1946)[4]
- Złoty Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1943)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, dwukrotnie w 1943)
- Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1944)
- Medal „Za obronę Stalingradu” (ZSRR, 1943)
- Medal „Za zasługi bojowe” (ZSRR)
Przypisy edytuj
- ↑ a b Stawecki 2010 ↓, s. 193.
- ↑ Bitwa pod Lenino 12 - 13 październik 1943 r. [online], www.dws-xip.pl [dostęp 2020-01-27].
- ↑ Bohdan Urbankowski, Czerwona msza czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998, s. 405.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 39, poz. 76 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.
Bibliografia edytuj
- Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. I, Pruszków 1998.
- Bohdan Urbankowski, Czerwona msza czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 420–422.
- Piotr Stawecki: Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776–1945. Wyd. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, BELLONA SA, 2010. ISBN 978-83-7545-177-1.