Stanisław Huet
Stanisław Marian Huet (ur. 8 lipca 1904 we Lwowie, zm. 13 marca 1961 w Warszawie[1][2]) – polski duchowny rzymskokatolicki, pastoralista, teolog moralista, działacz społeczny, w latach 1953-1956 wikariusz generalny Archidiecezji krakowskiej, zaliczany do tzw. księży patriotów.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
6 listopada 1927 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Był synem Zygmunta Hueta i Teofili Huet, z d. Grabińskiej[1].
Początkowo był uczniem gimnazjum w Wiedniu, w 1922 ukończył IV Państwowe Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie, w tym samym roku wstąpił do seminarium duchownego w tym mieście[1]. W 1924 został wysłany na studia doktoranckie na Gregorianum, w 1926 obronił tam pracę doktorską[1]. [3]. 6 listopada 1927 przyjął święcenia kapłańskie, w 1929 obronił pracę doktorską z teologii na Angelicum[1][3]. Po powrocie do Polski pracował w Żółkwi (1929-1930), a od 1931 w Stryju, gdzie był katechetą w szkole powszechnej im. Jana Kochanowskiego oraz żeńskim seminarium nauczycielskim[4]. W latach 1933-1937 był kapelanem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Morszynie, w 1937 opublikował prace Psychoanaliza a sakrament pokuty i Aleksander Manzoni. Uwagi nad moralnością katolicką. Od tego samego roku pracował w I Państwowym Gimnazjum i Liceum we Lwowie[4]. 12 lipca 1938 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim z zakresu teologii pastoralnej i otrzymał stopień docenta[5][4].
Okres II wojny światowej spędził we Lwowie jako kapelan zakonny sióstr karmelitanek[1]. W latach 1945-1949 mieszkał w Zabrzu, gdzie pracował jako kapelan Szpitala Ubezpieczalni Społecznej, był także cenzorem w administracji apostolskiej Opola, w 1947 wydał pracę Psychiatria duszpasterska[6]. W 1949 był krótko wikariuszem w parafii św. Rodziny we Wrocławiu[1]. Od września 1949 pracował jako profesor kontraktowy Wydziału Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1951 został prodziekanem tego wydziału, w marcu 1953 profesorem nadzwyczajnym[6], w maju 1953 profesorem zwyczajnym[1]. Po likwidacji Wydziału w 1954 wykładał na nowo powstałej Akademii Teologii Katolickiej, otrzymał wówczas tytuł profesora zwyczajnego[7]. W tym samym roku opublikował pracę Cnota religijności, w 1955 Sakrament pokuty w świetle teologii i psychohigieny[8], w 1956 Eucharystia. Traktat teologicznomoralny. Od 1957 do śmierci kierował Katedrą Teologii Moralnej Szczegółowej ATK, wypromował dwóch doktorów, w tym Teodora Raka[9].
Od 1950 był aktywnym członkiem Komisji Intelektualistów i Działaczy Katolickich przy Polskim Komitecie Obrońców Pokoju, w 1953 wszedł w skład Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego, był członkiem jej władz, kierował w niej Sekcją Średniego i Wyższego Nauczania Katolickiego, był także przewodniczącym oddziału krakowskiego[10][11]. W latach 1953-1956 był jednym z dwóch narzuconych przez władze PRL wikariuszy generalnych archidiecezji krakowskiej (drugim był Bonifacy Woźny)[7][12][13].
Od 1955 był członkiem redakcji pisma Kuźnica Kapłańska[14], od 1959 był wiceprezesem Centralnego Zarządu Kół Księży, a od 1960 członkiem zarządu Zrzeszenia Katolików Caritas[15].
Zmarł w nocy z 13 na 14 marca 1961 w Warszawie, na atak serca, bezpośrednio po rozmowie z kardynałem Stefanem Wyszyńskim. Prasa zachodnia spekulowała, że w czasie tej rozmowy zagrożono mu ekskomuniką[16]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 41-1-16)[17].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 19 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej)[18]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953, za zasługi w pracy społecznej)[19]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[20]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Mariusz Leszczyński Księża diecezjalni Archidiecezji Lwowskiej obrządku łacińskiego. Słownik biograficzny, wyd. IPN, Warszawa 2020, s. 278-279
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 48, 62.
- ↑ a b Piszczek 1984 ↓, s. 48-49.
- ↑ a b c Piszczek 1984 ↓, s. 49.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 360, 10 września 1938.
- ↑ a b Piszczek 1984 ↓, s. 51.
- ↑ a b Piszczek 1984 ↓, s. 52.
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 53.
- ↑ Jan Pryszmont Kierunek teologii moralnej, w: Księga pamiątkowa XX-lecia Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie 1954-1974, wyd. ATK, Warszawa 1976, s. 107, 110
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 54-56.
- ↑ Noszczak 2008 ↓, s. 410, 414.
- ↑ Noszczak 2008 ↓, s. 54.
- ↑ Józef Marecki Sprawozdanie z pracy Wydziału VI Wojewódzkiego w Krakowie Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie za okres od września 1955 do 30 września 1956 roku, w: Kościół katolicki w czasach komunistycznej dyktatury. Między bohaterstwem a agenturą. Studia i materiały. Tom 2, wyd. IPN, Oddział w Krakowie, Wydział Historii Kościoła PAT i wyd. WAM, Kraków 2008, s. 295
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 58.
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 60.
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 62-63.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW HUET, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-02-27].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1437.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1289.
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27.
Bibliografia edytuj
- Radosław Piszczek: Księża Caritas. Wspomnienia. Warszawa: Caritas, 1984.
- Bartłomiej Noszczak: Polityka państwa wobec Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce w okresie internowania prymasa Stefana Wyszyńskiego 1953–1956. Warszawa: IPN, 2008.