Stanisław Huet
Stanisław Marian Huet (ur. 8 lipca 1904 we Lwowie, zm. w nocy z 13 na 14 marca 1961 w Warszawie[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki, pastoralista, teolog moralista, działacz społeczny, w latach 1953-1956 wikariusz generalny Archidiecezji krakowskiej, zaliczany do tzw. księży patriotów.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 8 lipca 1904 Lwów | |
| Data i miejsce śmierci | 13/14 marca 1961 Warszawa | |
| Wyznanie | katolickie | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Prezbiterat | 1927 | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Syn Zygmunta. Po ukończeniu w 1922 gimnazjum studiował teologię, najpierw w Wiedniu, następnie we Lwowie, gdzie wstąpił do seminarium duchownego. W 1925 został wysłany na studia doktoranckie na Gregorianum, w 1926 obronił tam pracę doktorską[2]. W 1927 przyjął święcenia kapłańskie, w 1929 obronił pracę doktorską z teologii na Angelicum[2]. Po powrocie do Polski pracował w Żółkwi, a od 1931 w Stryju, gdzie był katechetą w szkole powszechnej im. Jana Kochanowskiego oraz żeńskim seminarium nauczycielskim[3]. W latach 1933-1937 był kapelanem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Morszynie, w 1937 opublikował prace Psychoanaliza a sakrament pokuty i Aleksander Manzoni. Uwagi nad moralnością katolicką. Od tego samego roku pracował w I Państwowym Gimnazjum i Liceum we Lwowie[3]. 12 lipca 1938 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim z zakresu teologii pastoralnej i otrzymał stopień docenta[4][3].
Okres II wojny światowej spędził we Lwowie jako kapelan zakonny. W latach 1945-1949 mieszkał w Zabrzu, gdzie pracował jako kapelan Szpitala Ubezpieczalni Społecznej, był także cenzorem w administracji apostolskiej Opola, w 1947 wydał pracę Psychiatria duszpasterska[5]. Od 1949 pracował jako profesor kontraktowy Wydziału Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1951 został prodziekanem tego wydziału, w marcu 1953 profesorem nadzwyczajnym[5]. Po likwidacji Wydziału w 1954 wykładał na nowo powstałej Akademii Teologii Katolickiej, otrzymał wówczas tytuł profesora zwyczajnego[6]. W tym samym roku opublikował pracę Cnota religijności, w 1955 Sakrament pokuty w świetle teologii i psychohigieny[7], w 1956 Eucharystia. Traktat teologicznomoralny. Od 1957 do śmierci kierował Katedrą Teologii Moralnej Szczegółowej ATK, wypromował dwóch doktorów, w tym Teodora Raka[8].
Od 1950 był aktywnym członkiem Komisji Intelektualistów i Działaczy Katolickich przy Polskim Komitecie Obrońców Pokoju, w 1953 wszedł w skład Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego, był członkiem jej władz, kierował w niej Sekcją Średniego i Wyższego Nauczania Katolickiego, był także przewodniczącym oddziału krakowskiego[9][10]. W latach 1953-1956 był jednym z dwóch narzuconych przez władze PRL wikariuszy generalnych archidiecezji krakowskiej (drugim był Bonifacy Woźny)[6][11][12].
Od 1955 był członkiem redakcji pisma Kuźnica Kapłańska[13], od 1959 był wiceprezesem Centralnego Zarządu Kół Księży, a od 1960 członkiem zarządu Zrzeszenia Katolików Caritas[14].
Zmarł w nocy z 13 na 14 marca 1961 w Warszawie, na atak serca, bezpośrednio po rozmowie z kardynałem Stefanem Wyszyńskim. Prasa zachodnia spekulowała, że w czasie tej rozmowy zagrożono mu ekskomuniką[15]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 41-1-16)[16].
OdznaczeniaEdytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 19 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej)[17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953, za zasługi w pracy społecznej)[18]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[19]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 48, 62.
- ↑ a b Piszczek 1984 ↓, s. 48-49.
- ↑ a b c Piszczek 1984 ↓, s. 49.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 360, 10 września 1938.
- ↑ a b Piszczek 1984 ↓, s. 51.
- ↑ a b Piszczek 1984 ↓, s. 52.
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 53.
- ↑ Jan Pryszmont Kierunek teologii moralnej, w: Księga pamiątkowa XX-lecia Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie 1954-1974, wyd. ATK, Warszawa 1976, s. 107, 110
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 54-56.
- ↑ Noszczak 2008 ↓, s. 410, 414.
- ↑ Noszczak 2008 ↓, s. 54.
- ↑ Józef Marecki Sprawozdanie z pracy Wydziału VI Wojewódzkiego w Krakowie Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie za okres od września 1955 do 30 września 1956 roku, w: Kościół katolicki w czasach komunistycznej dyktatury. Między bohaterstwem a agenturą. Studia i materiały. Tom 2, wyd. IPN, Oddział w Krakowie, Wydział Historii Kościoła PAT i wyd. WAM, Kraków 2008, s. 295
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 58.
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 60.
- ↑ Piszczek 1984 ↓, s. 62-63.
- ↑ Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne. Cmentarz Stare Powązki. Stanisław Huet. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-02-27].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1437.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1289.
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27.
BibliografiaEdytuj
- Radosław Piszczek: Księża Caritas. Wspomnienia. Warszawa: Caritas, 1984.
- Bartłomiej Noszczak: Polityka państwa wobec Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce w okresie internowania prymasa Stefana Wyszyńskiego 1953–1956. Warszawa: IPN, 2008.