Stanisław Kowal (podoficer)
Stanisław Kowal (ur. 20 stycznia 1897 w Rzeszowie, zm. 30 kwietnia 1920 w Kalinkowiczach) – sierżant Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 kwietnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 20 stycznia 1897 w Rzeszowie, w rodzinie Mikołaja i Franciszki z Gruszeckich. Ukończył średnią szkołę rolniczą, a od 1913 roku działał w Związku Strzeleckim.
20 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, w których otrzymał początkowo przydział do 16 kompanii IV batalionu, a następnie do III plutonu 11 kompanii III batalionu 2 pułku piechoty, wchodzącego w skład II Brygady Legionów Polskich. W szeregach tego pułku odbył całą kampanię wojsk legionowych. Ranny w listopadzie 1915, przebywał na leczeniu szpitalnym. Pod koniec stycznia 1916 roku został odnotowany w składzie II Batalionu Uzupełniającego, z którego w dniu 25 marca 1916 odszedł z kompanią marszową do II Brygady. Powrócił do macierzystego 2 pułku, z którym walczył w kampanii wołyńskiej. Awansowany do stopnia kaprala. Szczególnie odznaczył się 21 czerwca 1916 roku w bitwie pod Gruziatynem, kiedy to jako ochotnik uczestniczył w wypadzie zwiadowczym. Podczas niego został zaatakowany przez Rosjan i otrzymał rany w trakcie walki wręcz, jaka się wówczas wywiązała. Za wykazaną podczas działań wojennych odwagę został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1][2]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą (15-16 lutego 1918) został internowany w Bustyaháza i Száldobos, a później wcielony do armii austro-węgierskiej.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Od maja 1919, w randze sierżanta, pełnił służbę w 7. kompanii 34 pułku piechoty. Z tym pułkiem wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1][3]. Zmarł 30 kwietnia 1920 w Kalinkowiczach w następstwie odniesionych ran[4]. Stanisław Kowal nie zdążył założyć rodziny.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7318 – pośmiertnie 17 maja 1922[5][3][6]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 98-99.
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 99.
- ↑ Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920 1934 ↓, s. 402.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 I 1923, s. 66.
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 46.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
Bibliografia edytuj
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-15].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918. Stanisław Kowal. [dostęp 2020-03-15].
- Józef Sitko: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 2 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-15].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934. [dostęp 2020-03-15].