Stanisław Neyman (rotmistrz)
Stanisław Neyman (ur. 28 kwietnia 1901 w Szczytnikach, zm. ?) – rotmistrz Wojska Polskiego, uczestnik powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 kwietnia 1901 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy |
powstanie wielkopolskie |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 28 kwietnia 1901 w majątku Szczytniki, w ówczesnym powiecie śremskim Prowincji Poznańskiej, w rodzinie Juliana i Antoniny z Gałdyńskich[1]. Od 1909 do 1918 uczęszczał go Królewskiego Gimnazjum w Śremie, w którym zadał maturę. Uczestnik walk w powstaniu wielkopolskim, a później żołnierz 3 pułku ułanów wielkopolskich, w którym walczył na froncie polsko–bolszewickim. Odznaczony Orderem Virtuti Militari za obronę dworca w Malinie 24 czerwca 1920.
Od 4 sierpnia 1921 do 7 lipca 1922 był uczniem kursu unitarnego (klasy 41 i 44) w Szkole Podchorążych[2]. Następnie został skierowany do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Grudziądzu. 14 września 1923 został mianowany na stopnień podporucznika ze starszeństwem z 1 września tego roku i 8. lokatą w korpusie oficerów jazdy i wcielony do 14 pułku ułanów we Lwowie[3][4]. 21 grudnia 1925 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 września 1925 w korpusie oficerów kawalerii i 8. lokatą[5]. 12 marca 1933 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 33. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W latach 1936–1939 był dowódcą szwadronu kawalerii KOP „Kleck”[7]. W kampanii wrześniowej dowodził szwadronem kawalerii dywizyjnej nr 49. Po zakończeniu walk dostał się do niewoli niemieckiej, osadzony w Oflagu VII A Murnau. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Był żonaty, dzieci nie miał.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4032 (4045) – 30 czerwca 1921[8][9]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 25 maja 1929 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[10][11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[12]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[12]
Przypisy
edytuj- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 103.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 462.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 18 września 1923 roku, s. 567.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 25 września 1923 roku, s. 578.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 23 grudnia 1925 roku, s. 737.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 48.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 135, 945.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1189.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 104.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 29 maja 1929, s. 164.
- ↑ a b Fotografia [online], www.warrelics.eu [dostęp 2022-04-10].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.