Stanisław Popiński
Stanisław Popiński (ur. 31 października 1891 w Jeruzalu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – chorąży Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 chorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 października 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
kompania łączności 30 Dywizji Piechoty |
| Stanowiska |
instruktor |
| Główne wojny i bitwy | |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 31 października 1891 we wsi Jeruzal, w ówczesnym powiecie skierniewickim guberni warszawskiej, w rodzinie Jana i Bronisławy z Matuszewskich[1][2][3]. W 1901 rozpoczął naukę w szkole miejskiej w Żyrardowie[4]. Po ukończeniu czterech oddziałów kontynuował naukę w Szkole Handlowej w Warszawie[4]. W 1911 zakończył naukę w klasie piątej i przez dwa lata pracował w handlu[4].
1 listopada 1913 został wcielony do armii rosyjskiej i przydzielony do 176 perewołoczeńskiego pułku piechoty, który stacjonował w Czernichowie i wchodził w skład 44 Dywizji Piechoty[4]. W tym pułku ukończył szkołę podoficerską, a w 1914 wyruszył na front[4]. W 1917 roku, po upadku Imperium Rosyjskiego, zaciągnął się do I Korpusu Polskiego[5].
W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach III baonu warszawskiego 36 pułku piechoty. W 1921 roku, w stopniu sierżanta sztabowego, służył w kompanii telegraficznej nr 3[6].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. Awansował na stopień chorążego. Służył w 18 pułku piechoty w łączności. Od 1934 pełnił służbę w kompanii telegraficznej 30 Poleskiej Dywizji Piechoty.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Starobielsku[5]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[5]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7].
Postanowieniem nr 112-49-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został pośmiertnie mianowany na stopień podporucznika[8]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 579[1] – 17 maja 1921 roku[6][10]
- Krzyż Walecznych[11][12]
- Brązowy Krzyż Zasługi – 1938[13][2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami[14]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Tu podano, że urodził się 1 listopada 1891. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-04]..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 428, tu urodzony 30 października 1891.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 428.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 992.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Łojek 2008 ↓, s. 214.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-04]..
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-04]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 31 października 1938, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia
edytuj- Stanisław Popiński. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.31-2416 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-05].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej. W: Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 23: Zbrodnia katyńska między prawdą a kłamstwem. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, 2008. ISSN 1426-4064.