Stanisław Trembiński
Stanisław Julian Trembiński[1] (ur. 23 października 1888, zm. ?) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 kapitan dyplomowany piechoty
| |
| Data urodzenia |
23 października 1888 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1933 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Syn Stanisława. W latach 1919–1921, w stopniu porucznika, był słuchaczem I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej[2]. W kwietniu 1920 roku, w związku z wyprawą kijowską, przerwano mu naukę i przydzielono do 8 pułku piechoty Legionów[3]. 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był nadal 8 pp Leg.[4] Formalnie przeniesiony do rezerwy[5], został zatrzymany w służbie czynnej. 8 stycznia 1924 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1363. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[6]. 22 grudnia 1924 roku został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 roku na oficera zawodowego w korpusie oficerów piechoty, w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku[7]. W 1925 roku służył w Departamencie X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 33 pułku piechoty w Łomży[8][9]. Następnie pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Generalnego (od 1928 roku – Sztab Główny)[10]. Z dniem 1 marca 1930 roku został przesunięty z Oddziału I Sztabu Głównego do składu osobowego II zastępcy szefa Sztabu Głównego i przydzielony do Samodzielnego Wydziału Wojskowego przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu[11][12][13]. W listopadzie 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska w Biurze Wojskowym Ministerstwa Przemysłu i Handlu i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[14]. Z dniem 31 marca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15].
W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[16].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)[17]
- Krzyż Walecznych[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[19]
- Krzyż Oficerski Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, 8 sierpnia 1927)[20]
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 258, sprostowano imiona i datę urodzin z „Stanisław ur. 23 października 1887” na „Stanisław Julian ur. 23 października 1888”.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 73.
- ↑ Wszendyrówny 2016 ↓, s. 93, 110.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 46, 922.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 301.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 222, 482.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 31 grudnia 1924 roku, s. 763.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 26, 206, 365.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132, 200.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 13.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 427.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 398.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 329, 843.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 282.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Andrzej Wszendyrówny. II kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w budowaniu bezpieczeństwa państwa (1920–1921). „Bellona”. 4 (687), 2016. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1897-7065.