Stanisław Zieliński (czołgista)

Stanisław Zieliński (ur. 9 kwietnia 1919 w Rzyczkach, zm. 23 czerwca 2014 w Opolu) – oficer polskiej broni pancernej w randze pułkownika.

Stanisław Zieliński

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1919 Rzyczki pod Rawą Ruską
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 2014 Opole
Przebieg służby
Siły zbrojne	Obrona Narodowa Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Batalion ON im. Sekalskiego 122 Brygada Czołgowa 2 Pułk Czołgów Kompania czołgów średnich 4 Pułku Czołgów Ciężkich
Stanowiska	Strzelec-radiooperator czołgu Dowódca czołgu Dowódca kompanii czołgów
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa wojna obronna bitwa pod Studziankami operacja wiślańsko-odrzańska operacja berlińska walki o Kanał Hohenzollernów
Odznaczenia

Życiorys

Stanisław Zieliński był synem Władysława i Heleny Zielińskich. Miał także trzech braci: Jana, Władysława i Józefa. Przed wojną przeszedł przeszkolenie w Związku Strzeleckim. W czasie kampanii wrześniowej został ranny (ocaliły go dwie kobiety ukrywając w swoim domu, był operowany bez znieczulenia na Łyczakowie).

W 1940 otrzymał powołanie do Armii Czerwonej, gdzie przeszedł przeszkolenie jako działonowy czołgu. Po wykryciu udziału w walkach w 1939 został zesłany do łagru. Zwolniony z niego w 1943 trafił do formującego się 1 Korpusu Polskiego. Przeszedł kurs radiotelegrafisty z przydziałem do 2 Pułku Czołgów, w stopniu plutonowego. Został w nim strzelcem-radiotelegrafistą w czołgu T-34 217 (dowódca ppor. Mateusz Lach). Walczył pod Studziankami (czołg nr 217 jako pierwszy wjechał do wsi). W czasie walk o wyzwolenie Bydgoszczy został ranny. Szpital opuścił 10 kwietnia 1945. W stopniu starszego sierżanta otrzymał przydział na dowódcę wyremontowanego czołgu nr 217 (T-34-85) wraz z nową załogą. Czołg został włączony w skład kompanii por. Pawła Dobrynina, która została skierowana z 1 Brygady Pancernej do 4 Pułku Czołgów Ciężkich. Czołg Zielińskiego, jako ostatni sprawny z kompanii, osiągnął brzeg Łaby 5 maja 1945 kończąc szlak bojowy.

Po wojnie Stanisław Zieliński pozostał w wojsku. Ze względu na swoją walkę w szeregach Obrony Narodowej został wydalony z kursu oficerskiego. Ostatecznie otrzymał stopień kapitana, jednak w 1956 został zdegradowany do stopnia szeregowca za zakazanie podkomendnym otwarcia ognia w czasie strajków poznańskich (dowodził kompanią pancerną) i zablokowanie przejazdu. Ostatecznie stopień został mu zwrócony ze względu na zasługi w czasie wojny. Służbę zakończył w randze pułkownika.

W 1964 z inicjatywy płk Janusza Przymanowskiego w Studziankach Pancernych zbudowano Mauzoleum uczestników bitwy. Na cokole pomnika został postawiony otrzymany od Armii Radzieckiej czołg T-34 z działem kal. 76 i wieżą późnego okresu produkcji. Pomalowano go w barwy czołgu 217, w którym służył Zieliński.

Płk Stanisław Zieliński zmarł w Opolu, gdzie zamieszkał po wojnie. Był on jednym z pierwowzorów Janka Kosa z powieści i serialu telewizyjnego pt. Czterej pancerni i pies, który tak jak on był strzelcem-radiooperatorem, a po wyjściu ze szpitala został dowódcą czołgu.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Złoty Krzyż Zasługi
• dwukrotnie Krzyż Walecznych
• Złoty, Srebrny Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Brązowy Krzyż Zasługi
• Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• komplet Medalu „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” – Związek Radziecki
• Medal „Za zdobycie Berlina” – Związek Radziecki
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” – Związek Radziecki

i inne.

Bibliografia

• Kacper Śledziński, Tankiści. Prawdziwa historia czterech pancernych, Znak Horyzont 2014.
• Janusz Przymanowski, Studzianki (reportaż historyczny), Wyd. MON, Warszawa 1971.