Stiepan Antonowicz Bachajew (ros. Степа́н Анто́нович Бахаев, ur. 2 lutego 1922 we wsi Dwurieczki w obwodzie lipieckim, zm. 5 lipca 1995 w Bohoduchiwie) – radziecki lotnik wojskowy, Bohater Związku Radzieckiego (1951).

Stiepan Bachajew
Степан Бахаев
24 zwycięstwa
major lotnictwa major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1922
Rosyjska FSRR

Data i miejsce śmierci

5 lipca 1995
Bohoduchiw, Ukraina

Przebieg służby
Lata służby

1940–1959

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

515. Myśliwski Pułk Lotniczy,
523. Myśliwski Pułk Lotniczy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Wojna koreańska

Późniejsza praca

instruktor

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe”

Życiorys

edytuj

Skończył 7 klas, uczył się w technikum w Lipiecku, później ukończył szkołę fabryczną i aeroklub, w październiku 1940 został powołany do Armii Czerwonej. W styczniu 1941 został kursantem wojskowej szkoły pilotów w Krasnodarze, która została ewakuowana po ataku Niemiec na ZSRR; ukończył ją w marcu 1943 i został skierowany do pułku lotniczego Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego, w maju 1943 został starszym lotnikiem, a jesienią 1943 dowódcą klucza 515 niszczycielskiego pułku lotniczego 294 Niszczycielskiej Dywizji Lotniczej 4 Niszczycielskiego Korpusu Lotniczego 16 Armii Powietrznej. Walczył w składzie Frontu Stepowego, od października do grudnia 1943 2 Frontu Ukraińskiego, a od lipca 1944 do maja 1945 1 Białoruskiego, uczestniczył w operacji biełgorodzko-charkowskiej, bitwie o Dniepr, operacji białoruskiej, wiślańsko-odrzańskiej, pomorskiej i berlińskiej; szczególnie zasłużył się podczas walk na Pomorzu. Wykonał 112 lotów bojowych, brał udział w 28 walkach powietrznych, w których strącił 11 samolotów wroga osobiście i 3 w grupie. 18 marca 1945 został ranny. Od 1945 należał do WKP(b). Po wojnie służył w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, potem został skierowany do 1 eskadry 523 niszczycielskiego pułku lotniczego w Kobryniu, a w sierpniu 1950 na Daleki Wschód. Od 28 maja 1951 do 1 marca 1952 uczestniczył w wojnie w Korei jako zastępca dowódcy i dowódca eskadry, wykonując 160 lotów bojowych, wylatując 143 godziny i 25 minut, brał udział w 63 walkach powietrznych, w których strącił osobiście 11 samolotów. 19 stycznia 1952 otrzymał stopień majora. Po wojnie koreańskiej dowodził eskadrą 523 niszczycielskiego pułku lotniczego 303 Niszczycielskiej Dywizji Lotniczej 54 Armii Powietrznej na Dalekim Wschodzie, od października 1955 do grudnia 1958 był starszym instruktorem-lotnikiem 30 Dywizji Lotniczej, następnie pomocnikiem dowódcy niszczycielskiego pułku lotniczego, w październiku 1959 został przeniesiony do rezerwy w związku z wypadkiem lotniczym z 26 kwietnia 1959, w którym odniósł ciężkie obrażenia.

Odznaczenia

edytuj

I inne medale.

Bibliografia

edytuj