Sykstus Teodor Ludwik Estko herbu Estken (ur. 4 marca 1776 w Brześciu nad Bugiem, został śmiertelnie ranny 18 października 1813 w bitwie pod Lipskiem, zmarł 30 października lub 2 listopada) – polski dowódca wojskowy, generał brygady armii Księstwa Warszawskiego, generał armii francuskiej. Członek loży wolnomularskiej L'Union we Włoszech[1].

Sykstus Teodor Ludwik Estko
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1776
Brześć nad Bugiem

Data i miejsce śmierci

18 października 1813
Bitwa pod Lipskiem

Przebieg służby
Lata służby

17911813

Siły zbrojne

Legiony Polskie we Włoszech

Główne wojny i bitwy

insurekcja kościuszkowska,
wojny napoleońskie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Korony Żelaznej III klasy (Włochy)
Sykstus Teodor Ludwik Estko
Herb
Estken
Rodzina

Estkowie

Ojciec

Piotr Estko

Matka

Anna Barbara Kościuszko

Żona

Wiktoria La Figuera

Życiorys

edytuj

Był synem Piotra Estko stolnika smoleńskiego, siostrzeńcem Tadeusza Kościuszki. Po śmierci ojca w 1787 wraz z braćmi Stanisławem i Tadeuszem został skierowany do służby wojskowej. Od 1791 roku jako elew w Korpusie Inżynieryjnym Koronnym w Warszawie. Walczył w powstaniu 1794 roku. Potem przedostał się do Francji i z pomocą wuja od 1797 roku służył w Legionach Polskich we Włoszech. Uczestnik wszystkich kampanii. Odznaczył się pod Cortoną, bronił Mantui. W bitwie nad rzeką Trebią dostał się do niewoli austriackiej. Po rozwiązaniu Legionów wszedł do służby włoskiej, później przeniósł się do francuskiej i walczył na różnych frontach. Jako dowódca 3 pułku Legii Polsko-Włoskiej wyróżnił się podczas interwencji w Hiszpanii, zwłaszcza w bojach pod Saragossą. W 1812 roku dowódca 4 pułku jazdy dozorował przeprawę przez Bug, zabezpieczając armię Napoleona przed atakiem rosyjskim z Ukrainy.

Generał z 1812 roku na stanowisku dowódcy Brygady Jazdy w kampanii saskiej. Ciężko ranny w udo strzaskane kulą armatnią 18 października w bitwie pod Lipskiem zakończył życie w rosyjskim ambulansie.

Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (1810), Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Legii Honorowej (1809 i 1811) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Korony Żelaznej (1806)[2].

Przypisy

edytuj
  1. Henryk Mościcki, Z dziejów masonerii w Legiach polsko-włoskich (1805 r.), w: Kwartalnik Historyczny, t. LII 1938, z. 1, s. 37.
  2. Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa 2018, s. 149

Bibliografia

edytuj
  • H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998

Linki zewnętrzne

edytuj