Sz (dwuznak)

dwuznak
Sz sz

Sz (Sz, sz) – dwuznak występujący w językach polskim, kaszubskim oraz węgierskim.

W języku polskim

edytuj

W pisowni polskiej dwuznak sz oznacza dźwięk /ʂ/.

W dobie średniopolskiej zamiast sz nierzadko używano grafemu ß[1][2], który jest złożeniem liter ſ i ʒ, będących wariantami liter s i z.

Istniał też zapis , podobnie, jak i zamiast cz i rz[3].

W języku kaszubskim

edytuj

W języku kaszubskim oznacza spółgłoskę /ʃ/[4].

W języku węgierskim

edytuj

W języku węgierskim dwuznak sz, który jest uznawany za literę w alfabecie węgierskim, oznacza spółgłoskę /s/. Litera s zaś odpowiada głosce /ʃ/[5], która jest dosyć bliska polskiej głosce /ʂ/. Oznacza to, że wymowa s i sz w językach polskim i węgierskim jest poniekąd odwrócona.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Maciej Malinowski, Ortografia polska od II połowy XVIII wieku do współczesności. Kodyfikacja, reformy, recepcja [online], Uniwersytet Śląski w Katowicach, 2011, s. 38 [dostęp 2025-01-19] (pol.).
  2. BibliePolskie.pl - Tłumaczenia ksiąg biblijnych na język polski [online], bibliepolskie.pl [dostęp 2021-02-10].
  3. Konrad Kazimierz Szamryk, Fonetyka rękopiśmiennych kazań Krzysztofa Kluka na tle ogólnopolskiej normy językowej drugiej połowy WVIII wieku (Część II: konsonantyzm) [online], Uniwersytet w Białymstoku, s. 241 (pol.).
  4. Jerzy Treder: Fonetyka i fonologia. Projekt Rastko Kaszuby. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  5. Hungarian language and alphabet [online], www.omniglot.com [dostęp 2025-01-19].