Tadeusz Krupiński (wojskowy)
Tadeusz Krupiński (ur. 13 stycznia 1899 w Grodzisku Mazowieckim, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan broni pancernych Wojska Polskiego.
 kapitan broni pancernych
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 stycznia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1925, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 13 stycznia 1899 w Grodzisku Mazowieckim, w ówczesnym powiecie błońskim guberni warszawskiej, w rodzinie Piotra i Marii z Lamparskich[1]. Był członkiem „Sokoła” i Polskiej Organizacji Wojskowej[1].
W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[1]. Od 20 października 1918 do 24 maja 1919 był uczniem klasy „F” Szkoły Podchorążych w Warszawie[2]. 12 czerwca 1919 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielił do 41 Pułku Piechoty[3]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami, początkowo w szeregach macierzystego pułku, a następnie 1 Pułku Czołgów[1].
Po zakończeniu wojny pozostał w zawodowej służbie wojskowej, w macierzystym 41 pp w Suwałkach[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2010. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W 1923 był przydzielony z macierzystego pułku do Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 2 w Grudziądzu[6]. W następnym roku został przeniesiony do 1 Pułku Czołgów[7]. W 1925 został przeniesiony do rezerwy[1]. Odbył ćwiczenia rezerwy w 1 Pułku Czołgów (1930) i 1 Pułku Pancernym w Poznaniu (1932)[1]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem z 2 stycznia 1932 i 36. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty[8][9]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. W dalszym ciągu przydział w rezerwie do 1 Pułku Pancernego[10]. W 1936 mieszkał w Bielsku przy ul. Wyspiańskiego 16 m. 5[11]. W 1938 został przydzielony w rezerwie do 6 Batalionu Pancernego we Lwowie[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 miał pełnić służbę w Dowództwie Grupy Fortecznej Obszaru Warownego „Śląsk” na stanowisku płatnika[1][12][13][14]. Dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[16][17][18][19]
- „Znak Pancerny” nr 523 – 11 listopada 1933[20]
16 listopada 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[11].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 266.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 435.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919, poz. 2235.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 142, 716.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 106.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 245, 439, 1517.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 338, 381.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 12.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 663.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-07]..
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 322 (oficer płatnik kpt. rez. Tadeusz Krupiński zaginął 16 września 1939, s. 472 w indeksie nazwisk jako kapitan administracji rezerwy.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 696.
- ↑ Przemsza-Zieliński 1993 ↓, s. 69.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 245.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 338.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-07]..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 266, tu podano, że był odznaczony trzykrotnie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 297.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Jan Przemsza-Zieliński: Księga wrześniowej chwały pułków śląskich. T. II. Katowice, Sosnowiec: Biblioteka Śląska w Katowicach i Sosnowiecka Oficyna Wydawniczo-Autorska „Sowa Press”, 1993. ISBN 83-85876-06-5.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.