Tadeusz Kunc (ur. 14 października 1931 w Zakopanem) – polski działacz partyjny i państwowy, funkcjonariusz służb bezpieczeństwa, były I sekretarz Komitetu Powiatowego PZPR w Mielcu, w latach 1973–1980 wicewojewoda rzeszowski.

Tadeusz Kunc
Data i miejsce urodzenia

14 października 1931
Zakopane

Zawód, zajęcie

działacz partyjny i państwowy, funkcjonariusz służb bezpieczeństwa

Alma Mater

Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR

Stanowisko

wicewojewoda rzeszowski (1973–1980)

Partia

PZPR

Życiorys edytuj

Syn Józefa i Marianny. Działał w Związku Młodzieży Wiejskiej (1946–1948) i Związku Młodzieży Polskiej (1948–1951). W 1951 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. W latach 1951–1956 funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa. Uczył się w dwuletniej szkole oficerskiej Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Legionowie. Pracował jako referent w MBP i następnie w KdsBP, później jako referent i oficer w Wojewódzkim i Powiatowym Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Publicznego (odpowiednio w Rzeszowie i Mielcu). Służbę zakończył w stopniu sierżanta[2]. Został m.in. I sekretarzem POP PZPR przy Powiatowym Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Publicznego. W 1968 ukończył studia licencjackie w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR[1].

Później związał się z WSK „PZL-Mielec”, gdzie zajmował stanowisko II i I sekretarza Oddziałowej Organizacji Partyjnej. Od 1962 do 1964 pozostawał członkiem Powiatowej Komisji Kontroli Partyjnej w Komitecie Powiatowym PZPR w Mielcu, później był kolejno członkiem, sekretarzem ds. propagandy i od 1967 do 1973 I sekretarzem w KP PZPR w Mielcu. Od grudnia 1973 do czerwca 1980 pełnił funkcję wicewojewody rzeszowskiego (zarówno „dużego”, jak i „małego” województwa.) W latach 1975–1981 pozostawał członkiem egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-06-24].
  2. Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-06-24].